display result search
- 399
- 1000
- 1000
- 1000
اربعین و همراهی با اهل بیت علیهم‌السلام، 3
سخنرانی حجت الاسلام و المسلمین حامد کاشانی با موضوع «اربعین و همراهی با اهل بیت علیهم‌السلام» جلسه سوم: دینداری و کمال انسان، سال 1403
دینداری ما برای این است که ما را به کمالِ انسانی‌مان برساند. یک نفر خسیس است، این شخص باید سخاوتمند بشود. یک نفر ترسو است، این شخص باید شجاع بشود. یک نفر غافل است، این شخص باید متذکّر و دائماً در تذکّر باشد.
چکار کنیم که این اتفاق بیفتد؟ اولین موضوع یاد مرگ است. انسان‌ها با یکدیگر دعوا دارند و قهر هستند، هر کار می‌کنی با یکدیگر آشتی نمی‌کنند، بعد می‌فهمد که دو ماه بیشتر زنده نیست. بعد با کسانی که قهر بوده، آشتی می‌کند. بدهی خود به کسی که بدهکار بوده است را پرداخت می‌کند، کسی که مدّتی بود به مادر خود سرنمی‌زد، می‌رود و به مادر خود سر می‌زند.
یاد مرگ ما را به سمت کمال انسانی‌مان می‌برد. یاد مرگ ما را آدم می‌کند. یاد مرگ باعث می‌شود که انسان به موضوعات کوچک نپردازد و موضوعات کوچک را رها کند، یاد مرگ انسان را به سراغ اولویت‌ها و مهم‌ترین‌ها می‌برد، یاد مرگ انسان را خوش‌اخلاق می‌کند. اگر انسان احساس کند می‌خواهد بمیرد، دیگر برای هر چیزی با کسی دعوا نمی‌کند. یاد مرگ انسان را مهربان می‌کند.
حال زمانی کسی باخبر می‌شود که مدت زیادی زنده نیست، زمانی کسی وقتی مرگ دیگران را می‌بیند به یاد مرگ می‌افتد.
گنده‌لاتی بود که در محل خود همه را زده بود، برادر او جوانمرگ شد، وقتی برادر او به رحمت خدا رفت، انگار که این شخص مرگ را باور کرد. گاهی این ایجاد یاد مرگ، لطف خداست. دیگر این شخص با کسی دعوا نمی‌کرد، می‌گفت برادرم بیست سال داشت که به رحمت خدا رفت و من هم بزودی به او می‌پیوندم.
یکی از خیرات و برکاتِ این زیارت‌های چند سال اخیر این تصاویر شهدایی است که روی ستون‌ها زده‌اند. دو طرفِ هر ستون تصویرِ شهیدی را نصب کرده‌اند. یادِ شهید، یادِ مرگ است، ولی با آرامش. انسان می‌بیند او مسیر را زود رفته است. ان شاء الله وقتی به ستون 841 رسیدید، می‌بینید که تصویر حاج قاسم روی آن است.
یاد مرگ ما را به سمت آن انسانی می‌برد که خدای متعال ما را برای آن خلق کرده است، انسانِ مهربان، انسانِ سخاوتمند، انسانِ شجاع.
حال بخاطر موضوعی که عرض خواهم کرد، چند جمله راجع به مرگ عرض خواهم کرد.
شما در این سفر، بخشی از قدم‌ها را به یاد لحظه‌ی مرگتان بردارید. مرگ تعارف‌بردار نیست، مرگ برای همه‌ی ما هست، بزودی هم رخ می‌دهد، در جمع ما هیچ کسی دویست سال عمر نمی‌کند، بلکه صد سال هم عمر نمی‌کند، یعنی هیچکدام از ما سال 1502 شمسی را نخواهیم دید.
دینداری ما برای این است که ما را به کمالِ انسانی‌مان برساند. یک نفر خسیس است، این شخص باید سخاوتمند بشود. یک نفر ترسو است، این شخص باید شجاع بشود. یک نفر غافل است، این شخص باید متذکّر و دائماً در تذکّر باشد.
چکار کنیم که این اتفاق بیفتد؟ اولین موضوع یاد مرگ است. انسان‌ها با یکدیگر دعوا دارند و قهر هستند، هر کار می‌کنی با یکدیگر آشتی نمی‌کنند، بعد می‌فهمد که دو ماه بیشتر زنده نیست. بعد با کسانی که قهر بوده، آشتی می‌کند. بدهی خود به کسی که بدهکار بوده است را پرداخت می‌کند، کسی که مدّتی بود به مادر خود سرنمی‌زد، می‌رود و به مادر خود سر می‌زند.
یاد مرگ ما را به سمت کمال انسانی‌مان می‌برد. یاد مرگ ما را آدم می‌کند. یاد مرگ باعث می‌شود که انسان به موضوعات کوچک نپردازد و موضوعات کوچک را رها کند، یاد مرگ انسان را به سراغ اولویت‌ها و مهم‌ترین‌ها می‌برد، یاد مرگ انسان را خوش‌اخلاق می‌کند. اگر انسان احساس کند می‌خواهد بمیرد، دیگر برای هر چیزی با کسی دعوا نمی‌کند. یاد مرگ انسان را مهربان می‌کند.
حال زمانی کسی باخبر می‌شود که مدت زیادی زنده نیست، زمانی کسی وقتی مرگ دیگران را می‌بیند به یاد مرگ می‌افتد.
گنده‌لاتی بود که در محل خود همه را زده بود، برادر او جوانمرگ شد، وقتی برادر او به رحمت خدا رفت، انگار که این شخص مرگ را باور کرد. گاهی این ایجاد یاد مرگ، لطف خداست. دیگر این شخص با کسی دعوا نمی‌کرد، می‌گفت برادرم بیست سال داشت که به رحمت خدا رفت و من هم بزودی به او می‌پیوندم.
یکی از خیرات و برکاتِ این زیارت‌های چند سال اخیر این تصاویر شهدایی است که روی ستون‌ها زده‌اند. دو طرفِ هر ستون تصویرِ شهیدی را نصب کرده‌اند. یادِ شهید، یادِ مرگ است، ولی با آرامش. انسان می‌بیند او مسیر را زود رفته است. ان شاء الله وقتی به ستون 841 رسیدید، می‌بینید که تصویر حاج قاسم روی آن است.
یاد مرگ ما را به سمت آن انسانی می‌برد که خدای متعال ما را برای آن خلق کرده است، انسانِ مهربان، انسانِ سخاوتمند، انسانِ شجاع.
حال بخاطر موضوعی که عرض خواهم کرد، چند جمله راجع به مرگ عرض خواهم کرد.
شما در این سفر، بخشی از قدم‌ها را به یاد لحظه‌ی مرگتان بردارید. مرگ تعارف‌بردار نیست، مرگ برای همه‌ی ما هست، بزودی هم رخ می‌دهد، در جمع ما هیچ کسی دویست سال عمر نمی‌کند، بلکه صد سال هم عمر نمی‌کند، یعنی هیچکدام از ما سال 1502 شمسی را نخواهیم دید.
تاکنون نظری ثبت نشده است