display result search
- 632
- 1000
- 1000
- 1000
اربعین و همراهی با اهل بیت علیهم‌السلام، 1
سخنرانی حجت الاسلام و المسلمین حامد کاشانی با موضوع «اربعین و همراهی با اهل بیت علیهم‌السلام» جلسه اول: مراقب عجب باشیم، سال 1403
یکی از اولین چیزهایی که به ذهن بنده می‌رسد که به محضر همه‌ی عزیزان عرض کنم، این است که برای بهره‌مند شدن از فیوضات الهی، یکی از شروط این است که انسان ملتفتِ بدهیِ خود باشد.
گاهی ممکن است وقتی ما قدمی برمی‌داریم، یا قطره‌ی اشکی می‌ریزیم، یا قدری گرد و خاک به سرمان می‌نشیند، در ذهن خود چند مرتبه با اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین حساب کنیم، و اگر کسی خیال می‌کند در این مسیر قدمی برداشته است که طلبی پیدا کرده است، ان شاء الله خدای متعال یا او را هدایت کند یا آن توفیق را اینطور به او ندهد که مایه‌ی عُجبِ او نشود.
اولین قدمِ درستیِ مسیر این است که حس بدهکار بودنِ ما زیاد بشود. هر کسی در این مسیر راه رفته است و بیش از بقیه به سختی افتاده است، بدهکاریِ بیشتری دارد.
من گاهی می‌بینم وقتی با یکدیگر گفتگو می‌کنند، بعضی‌ها تصوّر می‌کنند که سفر پیاده برای فقراست، این را نمی‌بینند که آن کسی که این توفیق را ندارد، بیچاره است که این توفیق را ندارد، و اگر کسی این موضوع را یک ضعفی تلقّی می‌کند که می‌خواهد خیال کند که نسبت به دیگران کاری کرده است، درواقع مسیر را برعکس رفته است.
ما هرچه محضر سیّدالشّهداء صلوات الله علیه بیاییم و هر نفسی که بزنیم و هر قطره‌ی اشکی که بریزیم و هر قدمی که برداریم، بدهکارتر شده‌ایم.
سِرّ عبادتِ سنگینِ اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین در محضر خدای متعال هم همین حسِ بدهکاری است، وگرنه اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین گناه نمی‌کردند که از شب تا صبح ضجّه می‌زدند، این از فتوّت و مردانگی و آقایی و کَرَمِ اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین بود که در محضر پروردگار، وقتی خیرات و برکاتی که در اختیارشان بود را می‌دیدند، بیشتر احساسِ شرم و بدهی می‌کردند.
شما هریک از اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین را ببینید، به ظاهر به ابتلائاتی گرفتار شده‌اند که این اتفاق برای کمتر کسی رخ داده است، خروجیِ این موضوع هم یک کلام گله نیست، شما هرگز نمی‌بینید اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین گله کنند، بلکه آنچه هست، حسِ شکر و رضایت و بدهی است.
یکی از اولین چیزهایی که به ذهن بنده می‌رسد که به محضر همه‌ی عزیزان عرض کنم، این است که برای بهره‌مند شدن از فیوضات الهی، یکی از شروط این است که انسان ملتفتِ بدهیِ خود باشد.
گاهی ممکن است وقتی ما قدمی برمی‌داریم، یا قطره‌ی اشکی می‌ریزیم، یا قدری گرد و خاک به سرمان می‌نشیند، در ذهن خود چند مرتبه با اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین حساب کنیم، و اگر کسی خیال می‌کند در این مسیر قدمی برداشته است که طلبی پیدا کرده است، ان شاء الله خدای متعال یا او را هدایت کند یا آن توفیق را اینطور به او ندهد که مایه‌ی عُجبِ او نشود.
اولین قدمِ درستیِ مسیر این است که حس بدهکار بودنِ ما زیاد بشود. هر کسی در این مسیر راه رفته است و بیش از بقیه به سختی افتاده است، بدهکاریِ بیشتری دارد.
من گاهی می‌بینم وقتی با یکدیگر گفتگو می‌کنند، بعضی‌ها تصوّر می‌کنند که سفر پیاده برای فقراست، این را نمی‌بینند که آن کسی که این توفیق را ندارد، بیچاره است که این توفیق را ندارد، و اگر کسی این موضوع را یک ضعفی تلقّی می‌کند که می‌خواهد خیال کند که نسبت به دیگران کاری کرده است، درواقع مسیر را برعکس رفته است.
ما هرچه محضر سیّدالشّهداء صلوات الله علیه بیاییم و هر نفسی که بزنیم و هر قطره‌ی اشکی که بریزیم و هر قدمی که برداریم، بدهکارتر شده‌ایم.
سِرّ عبادتِ سنگینِ اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین در محضر خدای متعال هم همین حسِ بدهکاری است، وگرنه اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین گناه نمی‌کردند که از شب تا صبح ضجّه می‌زدند، این از فتوّت و مردانگی و آقایی و کَرَمِ اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین بود که در محضر پروردگار، وقتی خیرات و برکاتی که در اختیارشان بود را می‌دیدند، بیشتر احساسِ شرم و بدهی می‌کردند.
شما هریک از اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین را ببینید، به ظاهر به ابتلائاتی گرفتار شده‌اند که این اتفاق برای کمتر کسی رخ داده است، خروجیِ این موضوع هم یک کلام گله نیست، شما هرگز نمی‌بینید اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین گله کنند، بلکه آنچه هست، حسِ شکر و رضایت و بدهی است.
تاکنون نظری ثبت نشده است