display result search
- 6
- 1000
- 1000
- 1000
جهاد تبیین و روشنگری از منظر حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها، 3
سخنرانی حجت الاسلام محمد رضا عابدینی با موضوع «جهاد تبیین و روشنگری از منظر حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها»، جلسه سوم: فرق میان اشک و اقدام، سال 1400
بزرگ‌ترین صدمه در طول تاریخ انبیا، از آنجا ناشی شد که مؤمنان، "نگاه تبیین و روایت‌گری صحیح از حوادث" را درست محقق نکردند و در حمل امانت کوتاهی نمودند. اگر امروز در وجود ما "حال مجاهدت" و تمام توان برای اقامهٔ دین نباشد، حق نداریم کسانی را که در دوران اهل بیت بی‌تفاوت گذشتند، ملامت کنیم .
اشک ریختن (گریه) خوب است، اما این اشک نباید ما را متوقف سازد؛ بلکه باید "برانگیزانندهٔ" قوای انسان به جهاد در راه خدا باشد. در کربلا، جمعی از لشکر دشمن بودند که گریه و استغاثه می‌کردند که خدایا حسین علیه السلام غلبه کند، اما چون در این دل‌خواستن، "قدمی نبوده"، فایدهٔ لازم را نداشت. مودت در قرآن، یعنی محبتی که ابراز و اظهار می‌شود و به "قدم و اقدام" کشیده می‌گردد.
غفلت و کوتاهی مؤمنان در اقامهٔ غدیر، که اتمام نعمت و اکمال دین بود، سبب شد که این جریان عظیم تنها هفتاد روز پس از وفات پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم با سقیفه برکاتش از دست برود. حاکمیت الهی به "نصب بشری" تبدیل شد و تمام زحمات انبیا به انحراف کشیده شد. این انحراف، گردن مؤمنانی است که در آن صحنه حضور پررنگ نداشتند و به زندگی خود پرداختند.
تعبیر حضرت زهرا سلام الله علیها از این انحراف، وصفی دقیق از تسلط مجدد شیطان است: وقتی پیامبر (ص) به "دار انبیا" رفت و شیطان که خاموش شده بود، "سرشو بلند کرد" از مخفیگاهش. ندایی از دور داد و دید که دل‌ها برای جواب به او آماده‌اند (ففاکم لـ دعوته مستجیبین). او دریافت که می‌تواند به راحتی قیام کند، زیرا مردم "خیلی راحت بلند می‌شوند" (فوجدکم خفافا و در راه شیطان غضبناک گشته و حمله می‌کنند. حضرت زهرا سلام الله علیها با قهر از امت دنیا را ترک کرد، زیرا آنان مسئولیت نشناختند.
بزرگ‌ترین صدمه در طول تاریخ انبیا، از آنجا ناشی شد که مؤمنان، "نگاه تبیین و روایت‌گری صحیح از حوادث" را درست محقق نکردند و در حمل امانت کوتاهی نمودند. اگر امروز در وجود ما "حال مجاهدت" و تمام توان برای اقامهٔ دین نباشد، حق نداریم کسانی را که در دوران اهل بیت بی‌تفاوت گذشتند، ملامت کنیم .
اشک ریختن (گریه) خوب است، اما این اشک نباید ما را متوقف سازد؛ بلکه باید "برانگیزانندهٔ" قوای انسان به جهاد در راه خدا باشد. در کربلا، جمعی از لشکر دشمن بودند که گریه و استغاثه می‌کردند که خدایا حسین علیه السلام غلبه کند، اما چون در این دل‌خواستن، "قدمی نبوده"، فایدهٔ لازم را نداشت. مودت در قرآن، یعنی محبتی که ابراز و اظهار می‌شود و به "قدم و اقدام" کشیده می‌گردد.
غفلت و کوتاهی مؤمنان در اقامهٔ غدیر، که اتمام نعمت و اکمال دین بود، سبب شد که این جریان عظیم تنها هفتاد روز پس از وفات پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم با سقیفه برکاتش از دست برود. حاکمیت الهی به "نصب بشری" تبدیل شد و تمام زحمات انبیا به انحراف کشیده شد. این انحراف، گردن مؤمنانی است که در آن صحنه حضور پررنگ نداشتند و به زندگی خود پرداختند.
تعبیر حضرت زهرا سلام الله علیها از این انحراف، وصفی دقیق از تسلط مجدد شیطان است: وقتی پیامبر (ص) به "دار انبیا" رفت و شیطان که خاموش شده بود، "سرشو بلند کرد" از مخفیگاهش. ندایی از دور داد و دید که دل‌ها برای جواب به او آماده‌اند (ففاکم لـ دعوته مستجیبین). او دریافت که می‌تواند به راحتی قیام کند، زیرا مردم "خیلی راحت بلند می‌شوند" (فوجدکم خفافا و در راه شیطان غضبناک گشته و حمله می‌کنند. حضرت زهرا سلام الله علیها با قهر از امت دنیا را ترک کرد، زیرا آنان مسئولیت نشناختند.
تاکنون نظری ثبت نشده است