display result search
- 65
- 1000
- 1000
- 1000
رسالت پیامبر اکرم صلوات الله در مسیر امت سازی
سخنرانی آیت الله سید محمدمهدی میرباقری با موضوع "رسالت پیامبر اکرم صلوات الله در مسیر امت سازی"، سال 1404
خدای متعال وجود مقدس نبی اکرم صلی الله علیه و آله و سلم را مبعوث فرمودند بعد از اینکه ایشان را به تعبیر روایات ما خدای متعال تربیت کرد، این پیغمبر را با محبت خودش تربیت کرد و بر اساس محبت الهی امت را راه می برد و هدایت می کند و فرمود شما صاحب خلق عظیم هستید، بعد امور بندگان خودش را تفویض به این پیغمبر کرد که این خیلی امر مهمی است. حتی دین خودش را خدای متعال به این پیغمبر تفویض فرموده است. رشد این امت را حضرت با یک ماموریت الهی مامور شدن که امت بسازند. حضرت رسالت نسبت به همه مردم و ناس داشتند، اینطور نیست که مثل جناب موسی کلیم فقط رسول بنی اسرائیل باشند. چون مامور فرستاده خداست با رسالتی از طرف خدای متعال آمده برای اینکه امت بسازد و همه بشریت را هدایت کند و به قله های توحید برساند و این اتفاق هم به دست حضرت خواهد افتاد. خدای متعال این بار سنگین را که به دوش ایشان گذاشته و از ایشان خواسته است که استقامت و پایداری کنند تا این کار به نتیجه برسد. یکی از شئون حضرت همین هست، پایداری کنید تا فرمان خدا برسد. با حضرت درگیر می شدند و مخالفت های سنگین می شد اما فرمودند شما باید بایستید و صبوری کنید تا کار به نتیجه برسد و لذا در روایات دارد که حضرت استقامت کردند برای اینکه این امت ساخته شود، این استقامت هم چهره های مختلفی دارد. از ناحیه دوستان، باید با دوستان مدارا می کردند تا ما راه بیفتیم. یک امتی را حضرت می خواهند بسازند تا به قله توحید برسانند. نمی خواهند این انسان ها را یک تربیت دم دستی و ابتدایی کنند، بلکه می خواهند انسان موحد تربیت کنند و این کار بسیار دشواری است. از اینجا ماموریت حضرت شروع می شود و تا ظهور و رجعت و قیامت امتداد دارد، لذا باید حضرت استقامت کنند. در کتاب شریف کافی در باب صبر روایت سومی باب است، امام صادق علیه السلام فرمودند: یا حبس اگر کسی پایداری کند دوران این صبوری خیلی طولانی نیست، چون دوران تکلیف و دوران ابتلائات خیلی طولانی نیست. چه پایداری بر مصائب باشد و چه پایداری و تکلیف چون ما هم صبر در مقابل حادثه ها داریم و هم صبر و پایداری در مقابل تکالیف تا تکالیف به نتیجه برسند. اصلا اگه پایداری نکنیم، بار تکالیف به مقصد نمی رسد. این صبوری دورانش دوران طولانی ای نیست، کل دوران تکلیف محدود هست. کسی هم که بی تابی می کند و پایداری نمی کند در مقابل صحنه ها و در مقابل تکالیف، این هم دوران طولانی ای نیست و در همه کارها با استقامت و پایداری و صبوری کار به نتیجه می رسد. خدای متعال به حضرت دستور می دهد که باید استقامت کنید و یک جایی هم ما به شما اجازه قتال و درگیری و جمع کردن دشمنان را می دهیم، ولی این بعد از یک مراحلی از استقامت و صبوری و استواری است. یک جایی خدای متعال به امام زمان عجل الله اجازه می دهند تا حضرت با اذن الهی بساط شیطان و دشمنان را جمع می کنند، ولی قبل از او باید صبوری و پایداری کنند تا این بار به نتیجه برسد. دشمنان حرف های عجیب و غریبی راجع به پیامبر خدا می زدند، حضرت را متهم می کردند به جنون و ساحر بودن و به اینکه دنبال قدرت و موقعیت اجتماعی است. اینها سخنان درشتی بود در مقابل پیامبری که با ماموریت الهی آمده بار هدایت مردم را بردارد و هیچ پاداش و مزدی برای خودش نمی خواهد. لذا فرمودند: من از شما پاداشی نمی خواهم در مقابل این زحمتی که برای شما می کشم مودت نسبت به اهلبیت من داشته باشید. امت چیزی ندارد که به پیغمبر بدهد، هر چیزی به دست این امت می رسد به واسطه این پیامبر است. کار حضرت گاهی انقدر سخت می شد که یک عده شبهه افکن مثل حرف هایی که این روزها راجع به انبیا زده می شود می گفتند پیغمبر خدا اشتباه کرده یا دارد راه را اشتباه می رود و الا راه خدا که اینقدر سخت نیست. دوران سختی ها معنایش این نیست که خدا غضب کرده و اشتباه دارید در مسیر خدا، بلکه مسیر خدا پر از فراز و نشیب است و اگر این سختی ها را امت تو پشت سر نگذارند نمیتوانند به آن قله ها برسند. خدای تعالی نمی خواهد ما را اذیت کند، آزار بدهد بلکه اینها سختی های راه است، اگر کسی این سختی ها را تحمل نکند به مقصد نمی رسد. بار رسالت سنگین هست و با شرح صدر برداشته می شود. وقتی بار تکلیف را برمی داری خدای متعال به انسان شرح صدر می دهد و بار سبک می شود. پس دوران سخت، دوران غضب کردن و رهایی نیست، این دو مرحله ای از سیر امت با پیامبر و یک مرحله از سختی هاست که در عصر ظهور هست و ظهور به بعد قیامت هست. انسانی که کنار نبی اکرم راه می رود ولو در متن سختی ها باشد ولی وضعش خیلی خوب هست. مگر اصحاب سیدالشهدا که سخت ترین تکلیف را در روز عاشورا به دوش داشتند وضعشون بد بوده؟ انسان وقتی با امام حسین وضعش خوب هست ولو قطعه قطعه بشه و اگر از امام حسین جدا شدی همراه ابن نیاز ابن زیاد بودی ولو به غنائم هم برسی وضعت بد هست. ائمه در روایات مکرر فرمودند: نعیمی در دنیا نیست، نعمت حقیقی اگر هست ولایت ماست. انسان اگر این را فهمید که امام چه نعمتی است در کنار امام احساس نمی کند که دستش خالی هست. خدای متعال می فرماید که ما دو جور رزق تقسیم می کنیم؛ یک رزقی که تقسیم می کنیم رزق دنیاست. رزق دنیا را و بساط عیش دنیا را اگر مومنین صبوری می کردند بیش از این می دادیم. کفار سر سفره رحمت خدا نشستند، رحمانیت خدا ولی چون خوب استفاده نمی کنند به رحمت رحیمیه نمی رسند. خدا متعال دو تا رحمت دارد. رحمت عام مقدمه رحمت خاص است. یک امکانی را خدا به ما می دهد، اگر خوب استفاده کردیم رحمت خاص می آید. پس خدا دو جور رزق تقسیم می کند، یک رزقی به کافر هم می دهد و یک رزقی که فقط شامل مومنین می شود.
خدای متعال وجود مقدس نبی اکرم صلی الله علیه و آله و سلم را مبعوث فرمودند بعد از اینکه ایشان را به تعبیر روایات ما خدای متعال تربیت کرد، این پیغمبر را با محبت خودش تربیت کرد و بر اساس محبت الهی امت را راه می برد و هدایت می کند و فرمود شما صاحب خلق عظیم هستید، بعد امور بندگان خودش را تفویض به این پیغمبر کرد که این خیلی امر مهمی است. حتی دین خودش را خدای متعال به این پیغمبر تفویض فرموده است. رشد این امت را حضرت با یک ماموریت الهی مامور شدن که امت بسازند. حضرت رسالت نسبت به همه مردم و ناس داشتند، اینطور نیست که مثل جناب موسی کلیم فقط رسول بنی اسرائیل باشند. چون مامور فرستاده خداست با رسالتی از طرف خدای متعال آمده برای اینکه امت بسازد و همه بشریت را هدایت کند و به قله های توحید برساند و این اتفاق هم به دست حضرت خواهد افتاد. خدای متعال این بار سنگین را که به دوش ایشان گذاشته و از ایشان خواسته است که استقامت و پایداری کنند تا این کار به نتیجه برسد. یکی از شئون حضرت همین هست، پایداری کنید تا فرمان خدا برسد. با حضرت درگیر می شدند و مخالفت های سنگین می شد اما فرمودند شما باید بایستید و صبوری کنید تا کار به نتیجه برسد و لذا در روایات دارد که حضرت استقامت کردند برای اینکه این امت ساخته شود، این استقامت هم چهره های مختلفی دارد. از ناحیه دوستان، باید با دوستان مدارا می کردند تا ما راه بیفتیم. یک امتی را حضرت می خواهند بسازند تا به قله توحید برسانند. نمی خواهند این انسان ها را یک تربیت دم دستی و ابتدایی کنند، بلکه می خواهند انسان موحد تربیت کنند و این کار بسیار دشواری است. از اینجا ماموریت حضرت شروع می شود و تا ظهور و رجعت و قیامت امتداد دارد، لذا باید حضرت استقامت کنند. در کتاب شریف کافی در باب صبر روایت سومی باب است، امام صادق علیه السلام فرمودند: یا حبس اگر کسی پایداری کند دوران این صبوری خیلی طولانی نیست، چون دوران تکلیف و دوران ابتلائات خیلی طولانی نیست. چه پایداری بر مصائب باشد و چه پایداری و تکلیف چون ما هم صبر در مقابل حادثه ها داریم و هم صبر و پایداری در مقابل تکالیف تا تکالیف به نتیجه برسند. اصلا اگه پایداری نکنیم، بار تکالیف به مقصد نمی رسد. این صبوری دورانش دوران طولانی ای نیست، کل دوران تکلیف محدود هست. کسی هم که بی تابی می کند و پایداری نمی کند در مقابل صحنه ها و در مقابل تکالیف، این هم دوران طولانی ای نیست و در همه کارها با استقامت و پایداری و صبوری کار به نتیجه می رسد. خدای متعال به حضرت دستور می دهد که باید استقامت کنید و یک جایی هم ما به شما اجازه قتال و درگیری و جمع کردن دشمنان را می دهیم، ولی این بعد از یک مراحلی از استقامت و صبوری و استواری است. یک جایی خدای متعال به امام زمان عجل الله اجازه می دهند تا حضرت با اذن الهی بساط شیطان و دشمنان را جمع می کنند، ولی قبل از او باید صبوری و پایداری کنند تا این بار به نتیجه برسد. دشمنان حرف های عجیب و غریبی راجع به پیامبر خدا می زدند، حضرت را متهم می کردند به جنون و ساحر بودن و به اینکه دنبال قدرت و موقعیت اجتماعی است. اینها سخنان درشتی بود در مقابل پیامبری که با ماموریت الهی آمده بار هدایت مردم را بردارد و هیچ پاداش و مزدی برای خودش نمی خواهد. لذا فرمودند: من از شما پاداشی نمی خواهم در مقابل این زحمتی که برای شما می کشم مودت نسبت به اهلبیت من داشته باشید. امت چیزی ندارد که به پیغمبر بدهد، هر چیزی به دست این امت می رسد به واسطه این پیامبر است. کار حضرت گاهی انقدر سخت می شد که یک عده شبهه افکن مثل حرف هایی که این روزها راجع به انبیا زده می شود می گفتند پیغمبر خدا اشتباه کرده یا دارد راه را اشتباه می رود و الا راه خدا که اینقدر سخت نیست. دوران سختی ها معنایش این نیست که خدا غضب کرده و اشتباه دارید در مسیر خدا، بلکه مسیر خدا پر از فراز و نشیب است و اگر این سختی ها را امت تو پشت سر نگذارند نمیتوانند به آن قله ها برسند. خدای تعالی نمی خواهد ما را اذیت کند، آزار بدهد بلکه اینها سختی های راه است، اگر کسی این سختی ها را تحمل نکند به مقصد نمی رسد. بار رسالت سنگین هست و با شرح صدر برداشته می شود. وقتی بار تکلیف را برمی داری خدای متعال به انسان شرح صدر می دهد و بار سبک می شود. پس دوران سخت، دوران غضب کردن و رهایی نیست، این دو مرحله ای از سیر امت با پیامبر و یک مرحله از سختی هاست که در عصر ظهور هست و ظهور به بعد قیامت هست. انسانی که کنار نبی اکرم راه می رود ولو در متن سختی ها باشد ولی وضعش خیلی خوب هست. مگر اصحاب سیدالشهدا که سخت ترین تکلیف را در روز عاشورا به دوش داشتند وضعشون بد بوده؟ انسان وقتی با امام حسین وضعش خوب هست ولو قطعه قطعه بشه و اگر از امام حسین جدا شدی همراه ابن نیاز ابن زیاد بودی ولو به غنائم هم برسی وضعت بد هست. ائمه در روایات مکرر فرمودند: نعیمی در دنیا نیست، نعمت حقیقی اگر هست ولایت ماست. انسان اگر این را فهمید که امام چه نعمتی است در کنار امام احساس نمی کند که دستش خالی هست. خدای متعال می فرماید که ما دو جور رزق تقسیم می کنیم؛ یک رزقی که تقسیم می کنیم رزق دنیاست. رزق دنیا را و بساط عیش دنیا را اگر مومنین صبوری می کردند بیش از این می دادیم. کفار سر سفره رحمت خدا نشستند، رحمانیت خدا ولی چون خوب استفاده نمی کنند به رحمت رحیمیه نمی رسند. خدا متعال دو تا رحمت دارد. رحمت عام مقدمه رحمت خاص است. یک امکانی را خدا به ما می دهد، اگر خوب استفاده کردیم رحمت خاص می آید. پس خدا دو جور رزق تقسیم می کند، یک رزقی به کافر هم می دهد و یک رزقی که فقط شامل مومنین می شود.
تاکنون نظری ثبت نشده است