display result search
- 171
- 1000
- 1000
- 1000
لذت مناجات(شرح مناجات خمس عشر)، جلسه سی و یکم
سخنرانی آیت الله محمدتقی مصباح یزدی با موضوع «لذت مناجات»، جلسه سی و یکم، سال 1386
هدف و مقصد نهایی انسان، قرب و وصول الی الله است و انسان برای رسیدن به آن مقصد راهی طولانی و پرفراز و نشیب در پیش دارد، چنان که امیرمؤمنان علیه السلام با آن همه شب زنده داری ها، مناجات ها، عبادت های طاقت فرسا با آهی جانکاه می فرمود: آهِ مِن قِلَّهِ الزَّادِ وَ طُولِ الطَّریقِ وَ بُعدِ السَّفَرِ وَ عَظیمِ المَورِدِ؛ «آه از کمی توشه و درازی راه و دوری سفر و سختی منزل».
امیرمؤمنان علیه السلام از آن حسرت می خورد که زاد و توشه ای کافی برای پیمودن راه طولانی آخرت ندارد و عبادت های آن حضرت در شأن مقصد و منزلگاه ابدی نیست این در حالی که عبادت های طولانی و طاقت فرسای آن حضرت به گونه ای بود که وقتی امام سجاد علیه السلام نوشتاری گردآمده از احوالات و عبادت های آن حضرت را به دست گرفت و اندکی از آن را خواند، با ناراحتی آن را کنار نهاد و فرمود: مَن یَقوی علی عباده علیّ بن ابی طالب علیه السلام؛ «چه کسی قدرت بر انجام عبادت امیرمؤمنان علیه السلام را دارد؟»
گرچه از روایات و آموزه های دینی استفاده می شود که راه آخرت طولانی و پرفراز و نشیب است، اما انسان با سعی و تلاش و خودسازی می تواند آن راه را طی کند و به سلامت به مقصد برسد و پیامبران الاهی و ائمه اطهار علیهم السلام آمده اند که مقصد آخرت و قله سعادت و کمال را به ما بنمایانند و ما را در حرکت به سمت آن قله و نقطه فلاح و رستگاری یاری دهند. در این بین، هرکس در حد همت و تلاش خود هر بخشی از این راه را به سلامت طی کند، کاری بس ارزشمند انجام داده و چنان نیست که اگر کسی به قله و نقطه فرازین این مسیر نرسید، به طور کلی از راه بازمانده و کاری صورت نداده است. بلکه هر قدمی که در این راه برداشته شود، در حد خود مأظ جور و مبارک است و آثار مثبتی بر آن مترتب می گردد. البته انسان باید همت عالی داشته باشد و هدفش معطوف به رسیدن به عالی ترین مقامات قرب خدا گردد و به مراتب نازل آن راه اکتفا نکند.
هدف و مقصد نهایی انسان، قرب و وصول الی الله است و انسان برای رسیدن به آن مقصد راهی طولانی و پرفراز و نشیب در پیش دارد، چنان که امیرمؤمنان علیه السلام با آن همه شب زنده داری ها، مناجات ها، عبادت های طاقت فرسا با آهی جانکاه می فرمود: آهِ مِن قِلَّهِ الزَّادِ وَ طُولِ الطَّریقِ وَ بُعدِ السَّفَرِ وَ عَظیمِ المَورِدِ؛ «آه از کمی توشه و درازی راه و دوری سفر و سختی منزل».
امیرمؤمنان علیه السلام از آن حسرت می خورد که زاد و توشه ای کافی برای پیمودن راه طولانی آخرت ندارد و عبادت های آن حضرت در شأن مقصد و منزلگاه ابدی نیست این در حالی که عبادت های طولانی و طاقت فرسای آن حضرت به گونه ای بود که وقتی امام سجاد علیه السلام نوشتاری گردآمده از احوالات و عبادت های آن حضرت را به دست گرفت و اندکی از آن را خواند، با ناراحتی آن را کنار نهاد و فرمود: مَن یَقوی علی عباده علیّ بن ابی طالب علیه السلام؛ «چه کسی قدرت بر انجام عبادت امیرمؤمنان علیه السلام را دارد؟»
گرچه از روایات و آموزه های دینی استفاده می شود که راه آخرت طولانی و پرفراز و نشیب است، اما انسان با سعی و تلاش و خودسازی می تواند آن راه را طی کند و به سلامت به مقصد برسد و پیامبران الاهی و ائمه اطهار علیهم السلام آمده اند که مقصد آخرت و قله سعادت و کمال را به ما بنمایانند و ما را در حرکت به سمت آن قله و نقطه فلاح و رستگاری یاری دهند. در این بین، هرکس در حد همت و تلاش خود هر بخشی از این راه را به سلامت طی کند، کاری بس ارزشمند انجام داده و چنان نیست که اگر کسی به قله و نقطه فرازین این مسیر نرسید، به طور کلی از راه بازمانده و کاری صورت نداده است. بلکه هر قدمی که در این راه برداشته شود، در حد خود مأظ جور و مبارک است و آثار مثبتی بر آن مترتب می گردد. البته انسان باید همت عالی داشته باشد و هدفش معطوف به رسیدن به عالی ترین مقامات قرب خدا گردد و به مراتب نازل آن راه اکتفا نکند.
تاکنون نظری ثبت نشده است