display result search
- 17
- 1000
- 1000
- 1000
درآمدی بر نهج البلاغه، 5
سخنرانی حجت الاسلام و المسلمین حامد کاشانی با موضوع «درآمدی بر نهج البلاغه»، جلسه پنجم: ارتباط با عالم متخصّص
خطبه‌ی شماره‌ی پنجم را مورد گفتگو قرار می‌دهیم. بارها عرض کردیم غرض کتاب شریف نهج البلاغه به خاطر این‌که ماندگار بشود، بحث‌های ادبی بوده است؛ همان‌طور که شما هر کدام از این شعرای ما را مثل سعدی و سنائی و انوری را که نگاه می‌کنید متأسّفانه این‌ها در قبل از دوره‌ی صفویه و دوره‌ی خفقان بودند و خیلی از این‌ها شیعه نبودند ولی شما اشعار آن‌ها را می‌خوانید و لذّت می‌برید.
وقتی بحث ادبی بشود، گفتمان آن توسعه پیدا می‌کند، نسبت به وقتی که مذهبی باشد. وقتی که مذهبی باشد، فقط طرفداران آن مذهب می‌خوانند. متأسّفانه یکی از ضعف‌های بزرگ ما در گفتمان‌سازی این است که نتوانستیم نسبت به جهان اسلام حرف‌هایی که باید از اهل بیت می‌زدیم، را بزنیم. هنر این کتاب شریف این بوده است که توانسته است در جاهای دیگر، در بین غیر از شیعیان هم جا باز بکند. البتّه با توجّه به این‌که در کتاب حرف‌های حسّاس وجود دارد، طبیعتاً با آن مخالفت‌هایی شده است که حالا شاید یک وقتی به آن پرداختم.
آن کسی که یک روایت را برمی‌دارد و می‌خواند، دیگر توجّه نمی‌کند این‌ها را معصوم فرموده است یا نفرموده است. اگر فرموده است، در چه شرایطی فرموده است. دوره‌ی تقیّه بوده است، توریه بوده است یا نبوده است. راوی درست عین موضوع را نوشته است یا ننوشته است.
این‌که ما نسبت به کلمات اهل بیت می‌خواهیم مواجه بشویم آیا اصلاً این را فرمودند یا نفرمودند. چقدر اعتبار دارد که گفته باشند یا این‌که نگفته باشند. جای دیگر مخالف آن را فرمودند یا نفرمودند. لذا حتماً برای حدیث‌خوانی باید با عالمی که متخصّص این کار باشد انسان باید ارتباط داشته باشد و الّا حدیث‌خوانی ممکن است خطرناک باشد. چرا؟ چون یک فهم خطایی را که ممکن است حتّی از معصوم صادر نشده است، انسان به معصوم نسبت بدهد. دروغ ببندد.
خطبه‌ی شماره‌ی پنجم را مورد گفتگو قرار می‌دهیم. بارها عرض کردیم غرض کتاب شریف نهج البلاغه به خاطر این‌که ماندگار بشود، بحث‌های ادبی بوده است؛ همان‌طور که شما هر کدام از این شعرای ما را مثل سعدی و سنائی و انوری را که نگاه می‌کنید متأسّفانه این‌ها در قبل از دوره‌ی صفویه و دوره‌ی خفقان بودند و خیلی از این‌ها شیعه نبودند ولی شما اشعار آن‌ها را می‌خوانید و لذّت می‌برید.
وقتی بحث ادبی بشود، گفتمان آن توسعه پیدا می‌کند، نسبت به وقتی که مذهبی باشد. وقتی که مذهبی باشد، فقط طرفداران آن مذهب می‌خوانند. متأسّفانه یکی از ضعف‌های بزرگ ما در گفتمان‌سازی این است که نتوانستیم نسبت به جهان اسلام حرف‌هایی که باید از اهل بیت می‌زدیم، را بزنیم. هنر این کتاب شریف این بوده است که توانسته است در جاهای دیگر، در بین غیر از شیعیان هم جا باز بکند. البتّه با توجّه به این‌که در کتاب حرف‌های حسّاس وجود دارد، طبیعتاً با آن مخالفت‌هایی شده است که حالا شاید یک وقتی به آن پرداختم.
آن کسی که یک روایت را برمی‌دارد و می‌خواند، دیگر توجّه نمی‌کند این‌ها را معصوم فرموده است یا نفرموده است. اگر فرموده است، در چه شرایطی فرموده است. دوره‌ی تقیّه بوده است، توریه بوده است یا نبوده است. راوی درست عین موضوع را نوشته است یا ننوشته است.
این‌که ما نسبت به کلمات اهل بیت می‌خواهیم مواجه بشویم آیا اصلاً این را فرمودند یا نفرمودند. چقدر اعتبار دارد که گفته باشند یا این‌که نگفته باشند. جای دیگر مخالف آن را فرمودند یا نفرمودند. لذا حتماً برای حدیث‌خوانی باید با عالمی که متخصّص این کار باشد انسان باید ارتباط داشته باشد و الّا حدیث‌خوانی ممکن است خطرناک باشد. چرا؟ چون یک فهم خطایی را که ممکن است حتّی از معصوم صادر نشده است، انسان به معصوم نسبت بدهد. دروغ ببندد.
تاکنون نظری ثبت نشده است