display result search
سخنرانی آیت الله نجم الدین طبسی با موضوع «بررسی سندی و دلالی روایت مَنْ ماتَ وَ لَمْ یعْرِفْ إمامَ زَمانِهِ مَاتَ مِیتَةً جَاهِلِیة»، جلسه اول: بررسی سند، سال 1404
- درباره امامت و لزوم معرفت در دوران حیات:
سخن از امامت، همانا ستون خیمه دین و شاهراه حیاتی معرفت است. در میان دلایل نقلی عظمت امام زمان (عج)، حدیث شریف «من مات و لم یعرف امام زمانه» (هر آن کس که بمیرد و امام زمان خویش را نشناسد، به مرگ جاهلیت مرده است)، چونان خورشیدی درخشان است.
این روایت عظیم، که به تواتر در کتب اهل سنت و صحاح ایشان نقل شده است، نه تنها اثباتی قاطع بر وجود «امام حی» در هر دوره است، بلکه حجّتی نیرومند برای به چالش کشیدن منکران امامت نیز محسوب میشود. عالمان بزرگی چون علّامه مجلسی بر متواتر بودن این مضمون تأکید نمودهاند.
در برابر این نصّ صریح، برخی کوشیدهاند تا با ادّعای «ساخته شیعه بودن» این روایت، آن را بیاعتبار سازند. همچنین، برخی به تأویل و توجیه این مفهوم برخاستهاند و «امام زمان» را به «قرآن» تفسیر کردهاند، با استناد به آیۀ «کل شیء احصیناه فی امام مبین». امّا این کلام، با مناقشات عالمانهای روبهرو شده است. چه، اگر منظور از نشناختن قرآن، نشناختن الفاظ باشد، این فرض برای کل یا حتی بخشی از قرآن پذیرفته نیست و احدی چنین حکمی نداده است. بنابراین، این حدیث ریشه در حکمت الهی دارد و ضرورت امامت در هر زمان را فریاد میکشد.
- نفاق، بلای دائمی و شاخص ایمان:
مسئله نفاق، این بلیّۀ دیرینه و زخم ناسور، همواره جامعه اسلامی را دچار آسیب نموده است. خطر نفاق در درون جبهه اسلام چنان عظیم است که بیش از یکصد آیه در قرآن کریم به آن اختصاص یافته است.
پیغمبر اکرم (ص) و امیرالمؤمنین (ع) با تبیین خطوط قرمز، مرزهای ایمان و نفاق را ترسیم کردند. امیرالمؤمنین (ع) در کلامی پرمعنا، محبت خود را میزان و معیار قرار داد و فرمود:
«اگر با شمشیرم بر بینی مؤمن بزنم تا مرا دشمن بدارد، هرگز مرا دشمن نخواهد داشت؛ و اگر تمامی ذخایر دنیا را به پای منافق بریزم تا مرا دوست بدارد، محال است».
پیامبر خاتم (ص) نیز تأکید فرمود که مؤمن نمیتواند بغض تو (علی) را در سینه بپروراند و منافق نیز نمیتواند تو را دوست بدارد. محبّت علی بن ابیطالب (ع) چنان ریشهای است که در میان سلف، آن را علامت حلالزادگی میشمردند و این محبّت، معیار جدایی ایمان و کفر و نفاق است. اگرچه برای حفظ این مرزهای ایمان هزینهای سنگین (همچون غدیر و کربلا) پرداختیم، امّا اهل بیت (ع) توانستند صراط هدایت را برای ما محفوظ دارند.
جایگاه بیبدیل علی (ع) در این مسیر تا بدان حد است که پیامبر (ص) درباره او فرمود: «تو نسبت به من، همچون هارون نسبت به موسی هستی» (حدیث منزلت). این حدیث، متواتر و مسلّم است و حضرت را شریک در امر رسالت و وزیری میداند که بار از دوش پیامبر برمیداشت و پشتوانۀ او بود.
- درباره امامت و لزوم معرفت در دوران حیات:
سخن از امامت، همانا ستون خیمه دین و شاهراه حیاتی معرفت است. در میان دلایل نقلی عظمت امام زمان (عج)، حدیث شریف «من مات و لم یعرف امام زمانه» (هر آن کس که بمیرد و امام زمان خویش را نشناسد، به مرگ جاهلیت مرده است)، چونان خورشیدی درخشان است.
این روایت عظیم، که به تواتر در کتب اهل سنت و صحاح ایشان نقل شده است، نه تنها اثباتی قاطع بر وجود «امام حی» در هر دوره است، بلکه حجّتی نیرومند برای به چالش کشیدن منکران امامت نیز محسوب میشود. عالمان بزرگی چون علّامه مجلسی بر متواتر بودن این مضمون تأکید نمودهاند.
در برابر این نصّ صریح، برخی کوشیدهاند تا با ادّعای «ساخته شیعه بودن» این روایت، آن را بیاعتبار سازند. همچنین، برخی به تأویل و توجیه این مفهوم برخاستهاند و «امام زمان» را به «قرآن» تفسیر کردهاند، با استناد به آیۀ «کل شیء احصیناه فی امام مبین». امّا این کلام، با مناقشات عالمانهای روبهرو شده است. چه، اگر منظور از نشناختن قرآن، نشناختن الفاظ باشد، این فرض برای کل یا حتی بخشی از قرآن پذیرفته نیست و احدی چنین حکمی نداده است. بنابراین، این حدیث ریشه در حکمت الهی دارد و ضرورت امامت در هر زمان را فریاد میکشد.
- نفاق، بلای دائمی و شاخص ایمان:
مسئله نفاق، این بلیّۀ دیرینه و زخم ناسور، همواره جامعه اسلامی را دچار آسیب نموده است. خطر نفاق در درون جبهه اسلام چنان عظیم است که بیش از یکصد آیه در قرآن کریم به آن اختصاص یافته است.
پیغمبر اکرم (ص) و امیرالمؤمنین (ع) با تبیین خطوط قرمز، مرزهای ایمان و نفاق را ترسیم کردند. امیرالمؤمنین (ع) در کلامی پرمعنا، محبت خود را میزان و معیار قرار داد و فرمود:
«اگر با شمشیرم بر بینی مؤمن بزنم تا مرا دشمن بدارد، هرگز مرا دشمن نخواهد داشت؛ و اگر تمامی ذخایر دنیا را به پای منافق بریزم تا مرا دوست بدارد، محال است».
پیامبر خاتم (ص) نیز تأکید فرمود که مؤمن نمیتواند بغض تو (علی) را در سینه بپروراند و منافق نیز نمیتواند تو را دوست بدارد. محبّت علی بن ابیطالب (ع) چنان ریشهای است که در میان سلف، آن را علامت حلالزادگی میشمردند و این محبّت، معیار جدایی ایمان و کفر و نفاق است. اگرچه برای حفظ این مرزهای ایمان هزینهای سنگین (همچون غدیر و کربلا) پرداختیم، امّا اهل بیت (ع) توانستند صراط هدایت را برای ما محفوظ دارند.
جایگاه بیبدیل علی (ع) در این مسیر تا بدان حد است که پیامبر (ص) درباره او فرمود: «تو نسبت به من، همچون هارون نسبت به موسی هستی» (حدیث منزلت). این حدیث، متواتر و مسلّم است و حضرت را شریک در امر رسالت و وزیری میداند که بار از دوش پیامبر برمیداشت و پشتوانۀ او بود.
تاکنون نظری ثبت نشده است