display result search
- 11
- 1000
- 1000
- 1000
هنر متفاوت دیدن،3
سخنرانی حجت الاسلام علیرضا پناهیان با موضوع "هنر متفاوت دیدن"، جلسه سوم: سعه وجودی انسان، سال 1404
اینکه گفته می شود خوشبختی را انسان باید در وجود خودش جستجو بکند، حرف بی راهی نیست. سعادت اتفاقی نیست که در بیرون از وجود انسان رخ بدهد، بلکه در درون انسان برخی از ویژگی ها وقتی پدید آمدند، این انسان رستگار می شود. یکی از آن ویژگی هایی که انسان اگر به آن رسید، دیگر انسان به فلاح رسیده و سعادتمند و خوشبخت می شود این است که انسان سعه وجودی پیدا کند و بتواند از همه ابعاد وجود خودش استفاده کند و از همه استعدادهای خودش استفاده کند. عده ای گمان می کنند ارتباط با خدا داشتن، این نهایت آن چیزی هست که ما باید به آن برسیم یا ایمان به خدا داشتن نهایت هدفی است که ما باید به آن برسیم. ایمان و ارتباط با خدا از همان آغاز راه هست و باید باشد، منتها یک وقتی کسی با همه وجودش ارتباط با خدا دارد و یک وقتی انسان با بخشی از وجودش ارتباط با خدا دارد. با همه وجود یا بخشی از وجود را چه چیزی تعیین می کند؟ اینکه انسان آیا همه وجودش را بالفعل کرده یا نه؟ به همین دلیل رنج پدید می آید، با هر رنجی و با هر گرفتاری بخشی از مشاعر وجود انسان گشوده می شود و انسان یک وسعت و سعه صدری پیدا می کند. اینکه ما بگوییم ما با خدا ارتباط داریم کافی نیست. همه با خدا ارتباط دارند و اصلا این هنر نیست، منتها اینکه انسان باید از اعماق وجود خودش ارتباط با خدا برقرار بکند مهم است. در متن همه خوبی ها یک حقیقت وجود دارد و آن حقیقت بزرگ شدن روح انسان است. یکی از اموری که انسان را بزرگ می کند و برای خیلی از آدم های خوب نعمت هست، مسئولیت هست، بعضی ها مسئولیت که می گیرند بزرگ می شوند و از کوچیکی حقارت در می آیند و کمالشان در این است که مقام پیدا کنند. واقعا آنقدر که هنر می تواند جامعه را هدایت کند به سوی سعادت اما علم نمی تواند انسان را هدایت کند. هنر بیشتر معرفت ایجاد می کند، یکی از دلایلش همین ماجرای متفاوت نگریستن هست که هنرمندان ییشتر عادت دارند متفاوت نگاه بکنند و پدیده ها و اشیا و اشخاص را متفاوت ببینند.کسی که استعداد متفاوت نگاه کردن دارد، این در واقع به یک سعه وجودی رسیده است، ولی کسی که یک جور فقط نگاه می کند، انسان محدودی است. انسان خوب یعنی انسان بزرگ، یعنی انسان وسیع یعنی انسان گسترش یافته. یکی از این نقاط گسترش وجود انسان این است که یک جور پدیده ها را نگاه نکند و یک جور تحلیل نکند و بتواند از زوایای مختلف نگاه بکند. انسان عالم اگر علمش او را دچار تکبر و تصلب و تحجر نکند انسان هست. یک فرصتی اینجا وجود دارد به نام حقیقت، این حقیقت چند بعدی است و این حقیقتی است که از راه های مختلف می شود به آن رسید. بیرون از وجود انسان حقایق ناب و بسیار زیبایی وجود دارد. خدا در قرآن از این حقایق به آیات آفاقی و آیات انفسی یاد می کند. ما در جهانی پر از آیه و نشانه هستیم، این نشانه ها ما را هل می دهد به سمت اینکه سبک نگاه کردن خودمان را اصلاح کنیم. یک مفهومی در دین هست، مفهوم جالبی هست به نام مفهوم هجرت یعنی باید بلند شویم بریم یک جای دیگر. هجرت یک حقیقت جاری در زندگی همه آدم هاست. با یک‌نگاه تازه واقعا جان آدمی تازه می شود.
اینکه گفته می شود خوشبختی را انسان باید در وجود خودش جستجو بکند، حرف بی راهی نیست. سعادت اتفاقی نیست که در بیرون از وجود انسان رخ بدهد، بلکه در درون انسان برخی از ویژگی ها وقتی پدید آمدند، این انسان رستگار می شود. یکی از آن ویژگی هایی که انسان اگر به آن رسید، دیگر انسان به فلاح رسیده و سعادتمند و خوشبخت می شود این است که انسان سعه وجودی پیدا کند و بتواند از همه ابعاد وجود خودش استفاده کند و از همه استعدادهای خودش استفاده کند. عده ای گمان می کنند ارتباط با خدا داشتن، این نهایت آن چیزی هست که ما باید به آن برسیم یا ایمان به خدا داشتن نهایت هدفی است که ما باید به آن برسیم. ایمان و ارتباط با خدا از همان آغاز راه هست و باید باشد، منتها یک وقتی کسی با همه وجودش ارتباط با خدا دارد و یک وقتی انسان با بخشی از وجودش ارتباط با خدا دارد. با همه وجود یا بخشی از وجود را چه چیزی تعیین می کند؟ اینکه انسان آیا همه وجودش را بالفعل کرده یا نه؟ به همین دلیل رنج پدید می آید، با هر رنجی و با هر گرفتاری بخشی از مشاعر وجود انسان گشوده می شود و انسان یک وسعت و سعه صدری پیدا می کند. اینکه ما بگوییم ما با خدا ارتباط داریم کافی نیست. همه با خدا ارتباط دارند و اصلا این هنر نیست، منتها اینکه انسان باید از اعماق وجود خودش ارتباط با خدا برقرار بکند مهم است. در متن همه خوبی ها یک حقیقت وجود دارد و آن حقیقت بزرگ شدن روح انسان است. یکی از اموری که انسان را بزرگ می کند و برای خیلی از آدم های خوب نعمت هست، مسئولیت هست، بعضی ها مسئولیت که می گیرند بزرگ می شوند و از کوچیکی حقارت در می آیند و کمالشان در این است که مقام پیدا کنند. واقعا آنقدر که هنر می تواند جامعه را هدایت کند به سوی سعادت اما علم نمی تواند انسان را هدایت کند. هنر بیشتر معرفت ایجاد می کند، یکی از دلایلش همین ماجرای متفاوت نگریستن هست که هنرمندان ییشتر عادت دارند متفاوت نگاه بکنند و پدیده ها و اشیا و اشخاص را متفاوت ببینند.کسی که استعداد متفاوت نگاه کردن دارد، این در واقع به یک سعه وجودی رسیده است، ولی کسی که یک جور فقط نگاه می کند، انسان محدودی است. انسان خوب یعنی انسان بزرگ، یعنی انسان وسیع یعنی انسان گسترش یافته. یکی از این نقاط گسترش وجود انسان این است که یک جور پدیده ها را نگاه نکند و یک جور تحلیل نکند و بتواند از زوایای مختلف نگاه بکند. انسان عالم اگر علمش او را دچار تکبر و تصلب و تحجر نکند انسان هست. یک فرصتی اینجا وجود دارد به نام حقیقت، این حقیقت چند بعدی است و این حقیقتی است که از راه های مختلف می شود به آن رسید. بیرون از وجود انسان حقایق ناب و بسیار زیبایی وجود دارد. خدا در قرآن از این حقایق به آیات آفاقی و آیات انفسی یاد می کند. ما در جهانی پر از آیه و نشانه هستیم، این نشانه ها ما را هل می دهد به سمت اینکه سبک نگاه کردن خودمان را اصلاح کنیم. یک مفهومی در دین هست، مفهوم جالبی هست به نام مفهوم هجرت یعنی باید بلند شویم بریم یک جای دیگر. هجرت یک حقیقت جاری در زندگی همه آدم هاست. با یک‌نگاه تازه واقعا جان آدمی تازه می شود.
تاکنون نظری ثبت نشده است