display result search
- 48
- 1000
- 1000
- 1000
ماه رمضان متفاوت، جلسه دوازدهم
سخنرانی حجت الاسلام محسن عباسی ولدی با موضوع «ماه رمضان متفاوت»، جلسه دوازدهم: احترام به بزرگترها، سال 1403
در حال خواندن خطبۀ شعبانیه بودیم. پیامبر صلی الله علیه و آله فرمودند: به بزرگسالانتان احترام بگذارید. قبل از این که احادیث دیگری در این باره بخوانم، نکته‌ای می‌گویم.
وقتی به کسانی که از ما بزرگتر هستند و با ما فاصلۀ سنی قابل توجهی دارند، احترام می‌گذاریم، باید به ما حس عبادت دست دهد. اگر این حس به ما دست نمی‌دهد، می‌تواند دو دلیل داشته باشد. دلیل اول: به عبادت بودن این عمل، توجه نداریم. از این زاویه به عبادت نگاه نکرده‌ایم.
دلیل دوم: روایات مربوط به احترام به بزرگتر را شنیده‌ایم. می‌دانیم این عمل عبادت است، اما ایمان ما نسبت به کلام خدا و اهل بیت علیهم السلام ضعیف است که کلامشان برای ما حس تولید نمی‌کند.
فرض کنید پزشکی را خیلی قبول داریم. وقتی آن پزشک، نسخ ای به ما می‌دهد، حتی اگر سایرین بگویند: این نسخه خوب نیست و به آن عمل نکن، در باور ما به مفید بودن نسخه تغییری ایجاد نمی شود، زیرا به آن پرشک و حرفش ایمان داریم.
وقتی در روایات آمده است: احترام به بزرگسال، احترام به خداست، باید به آن ایمان بیاوریم. همانطور که وقتی روایاتی در مورد خواندن یک دعا و پاداش عظیم آن را می‌بینیم، برای خواندن آن دعا در ما حس ایجاد می‌شود و ترغیب می‌شویم آن را بخوانیم.
ذهن ما در عرصۀ دین، مناسکی است. باید مناسک را انجام دهیم تا در ما حس معنوی ایجاد شود، ولی چرا از نیکی به فرزند و احترام به بزرگسال حس معنوی نمی‌گیریم؟
همان کسی که گفته در ماه مبارک رمضان قرآن بخوان، همان از ما خواسته که به پیرها احترام بگذاریم که از مصادیق احترام به خداست.
نکتۀ دوم: اگر می‌خواهیم فرزندمان را تربیت کنیم، باید بدانیم از مصادیق تربیت دینی، احترامی است که باید در وجودش نهادینه شود. همانطور که باید دغدغۀ نمازخوان شدن و حجاب فرزند را داشته باشیم، باید دغدغۀ احترام به بزرگتر را نیز داشته باشیم.
اگر فرزندی به مناسک پایبند بود، ولی اهل احترام به بزرگتر نبود، باید نگران شویم، زیرا چنین فرزندی یک مشکل بزرگ تربیتی دارد. باید ببینیم مشکل کجاست که به بزرگتر احترام نمی‌گذارد.
در حال خواندن خطبۀ شعبانیه بودیم. پیامبر صلی الله علیه و آله فرمودند: به بزرگسالانتان احترام بگذارید. قبل از این که احادیث دیگری در این باره بخوانم، نکته‌ای می‌گویم.
وقتی به کسانی که از ما بزرگتر هستند و با ما فاصلۀ سنی قابل توجهی دارند، احترام می‌گذاریم، باید به ما حس عبادت دست دهد. اگر این حس به ما دست نمی‌دهد، می‌تواند دو دلیل داشته باشد. دلیل اول: به عبادت بودن این عمل، توجه نداریم. از این زاویه به عبادت نگاه نکرده‌ایم.
دلیل دوم: روایات مربوط به احترام به بزرگتر را شنیده‌ایم. می‌دانیم این عمل عبادت است، اما ایمان ما نسبت به کلام خدا و اهل بیت علیهم السلام ضعیف است که کلامشان برای ما حس تولید نمی‌کند.
فرض کنید پزشکی را خیلی قبول داریم. وقتی آن پزشک، نسخ ای به ما می‌دهد، حتی اگر سایرین بگویند: این نسخه خوب نیست و به آن عمل نکن، در باور ما به مفید بودن نسخه تغییری ایجاد نمی شود، زیرا به آن پرشک و حرفش ایمان داریم.
وقتی در روایات آمده است: احترام به بزرگسال، احترام به خداست، باید به آن ایمان بیاوریم. همانطور که وقتی روایاتی در مورد خواندن یک دعا و پاداش عظیم آن را می‌بینیم، برای خواندن آن دعا در ما حس ایجاد می‌شود و ترغیب می‌شویم آن را بخوانیم.
ذهن ما در عرصۀ دین، مناسکی است. باید مناسک را انجام دهیم تا در ما حس معنوی ایجاد شود، ولی چرا از نیکی به فرزند و احترام به بزرگسال حس معنوی نمی‌گیریم؟
همان کسی که گفته در ماه مبارک رمضان قرآن بخوان، همان از ما خواسته که به پیرها احترام بگذاریم که از مصادیق احترام به خداست.
نکتۀ دوم: اگر می‌خواهیم فرزندمان را تربیت کنیم، باید بدانیم از مصادیق تربیت دینی، احترامی است که باید در وجودش نهادینه شود. همانطور که باید دغدغۀ نمازخوان شدن و حجاب فرزند را داشته باشیم، باید دغدغۀ احترام به بزرگتر را نیز داشته باشیم.
اگر فرزندی به مناسک پایبند بود، ولی اهل احترام به بزرگتر نبود، باید نگران شویم، زیرا چنین فرزندی یک مشکل بزرگ تربیتی دارد. باید ببینیم مشکل کجاست که به بزرگتر احترام نمی‌گذارد.
تاکنون نظری ثبت نشده است