display result search
- 447
- 1000
- 1000
- 1000
نصایح امام محمدباقر علیه السلام به جابر بن یزید جعفی، جلسه سیزدهم
سخنرانی آیت الله محمدتقی مصباح یزدی با موضوع «نصایح امام محمدباقر علیه السلام به جابر بن یزید جعفی»، جلسه سیزدهم، سال 1390
وَ تَخَلَّصْ إِلَى رَاحَةِ النَّفْسِ بِصِحَّةِ التَّفْوِیضِ واطْلُبْ رَاحَةَ الْبَدَنِ بِإِجْمَامِ الْقَلْبِ وَ تَخَلَّصْ إِلَى إِجْمَامِ الْقَلْبِ بِقِلَّةِ الْخَطَإِ؛
برای اتمام بحث جلسه گذشته و توضیح جمله دیگر امام باقر صلوات‌الله‌علیه به جابر بن یزید جعفی مقدمه‌ای را عرض می‌کنم. زندگی دنیا برای همه انسان‌ها توأم با سختی‌ها و ناگواری‌هایی است. قرآن می‌فرماید: «لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِی کَبَدٍ؛ ما زندگی انسان را توأم با رنج و زحمت آفریدیم.» در بینش مادی این خصلت دنیا تفسیر روشنی ندارد. آن‌ها می‌گویند: این سختی‌ها لازمه این دنیا هستند و چاره‌ای از آن‌ها نیست و باید آن‌ها را تحمل کرد. اما در بینش توحیدی این ناگواری‌ها تفسیری عقلانی دارد و آن این است که این زندگی از آن جهت که مقدمه‌ای است برای زندگی آخرت و زمینه‌ای است برای این‌که استعدادهای افراد بروز پیدا کند و در هر مرحله افراد امتحان شوند، باید توأم با خوشی‌ها و ناخوشی‌ها باشد. لذا قرآن می‌فرماید: «وَنَبْلُوکُم بِالشَّرِّ وَالْخَیْرِ فِتْنَةً؛ ما شما را با بدی‌ها و خوبی‌ها می‌آزماییم.» در بینش توحیدی، ماهیت این عالم ماهیت پرورشگاه است و بسیار شبیه به دوران جنینی است. در دوران جنینی، نطفه نه ماه باید در رحم باشد تا رشد کند و برای تولد آماده شود. در دنیا این نه ماه مثلا به نود سال تبدیل می‌شود، با این تفاوت که در دوران جنینی در رحم، رشدی طبیعی و جبری وجود دارد، اما در عالم دنیا انسان خود بازیگر میدان است و باید خود را برای زندگی ابدی آماده کند. طبیعی است که در محیط آزمایش باید خوشی‌ها و ناخوشی‌هایی وجود داشته باشد تا هر کسی جوهر خود را نشان دهد که تا چه اندازه حاضر است برای رضای خدا سختی‌ها را تحمل کند و برای رسیدن به کمالات بالاتر از لذت‌های پست‌تر صرف‌نظر کند.
وَ تَخَلَّصْ إِلَى رَاحَةِ النَّفْسِ بِصِحَّةِ التَّفْوِیضِ واطْلُبْ رَاحَةَ الْبَدَنِ بِإِجْمَامِ الْقَلْبِ وَ تَخَلَّصْ إِلَى إِجْمَامِ الْقَلْبِ بِقِلَّةِ الْخَطَإِ؛
برای اتمام بحث جلسه گذشته و توضیح جمله دیگر امام باقر صلوات‌الله‌علیه به جابر بن یزید جعفی مقدمه‌ای را عرض می‌کنم. زندگی دنیا برای همه انسان‌ها توأم با سختی‌ها و ناگواری‌هایی است. قرآن می‌فرماید: «لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِی کَبَدٍ؛ ما زندگی انسان را توأم با رنج و زحمت آفریدیم.» در بینش مادی این خصلت دنیا تفسیر روشنی ندارد. آن‌ها می‌گویند: این سختی‌ها لازمه این دنیا هستند و چاره‌ای از آن‌ها نیست و باید آن‌ها را تحمل کرد. اما در بینش توحیدی این ناگواری‌ها تفسیری عقلانی دارد و آن این است که این زندگی از آن جهت که مقدمه‌ای است برای زندگی آخرت و زمینه‌ای است برای این‌که استعدادهای افراد بروز پیدا کند و در هر مرحله افراد امتحان شوند، باید توأم با خوشی‌ها و ناخوشی‌ها باشد. لذا قرآن می‌فرماید: «وَنَبْلُوکُم بِالشَّرِّ وَالْخَیْرِ فِتْنَةً؛ ما شما را با بدی‌ها و خوبی‌ها می‌آزماییم.» در بینش توحیدی، ماهیت این عالم ماهیت پرورشگاه است و بسیار شبیه به دوران جنینی است. در دوران جنینی، نطفه نه ماه باید در رحم باشد تا رشد کند و برای تولد آماده شود. در دنیا این نه ماه مثلا به نود سال تبدیل می‌شود، با این تفاوت که در دوران جنینی در رحم، رشدی طبیعی و جبری وجود دارد، اما در عالم دنیا انسان خود بازیگر میدان است و باید خود را برای زندگی ابدی آماده کند. طبیعی است که در محیط آزمایش باید خوشی‌ها و ناخوشی‌هایی وجود داشته باشد تا هر کسی جوهر خود را نشان دهد که تا چه اندازه حاضر است برای رضای خدا سختی‌ها را تحمل کند و برای رسیدن به کمالات بالاتر از لذت‌های پست‌تر صرف‌نظر کند.
تاکنون نظری ثبت نشده است