display result search
- 49
- 1000
- 1000
- 1000
نصایح امام محمدباقر علیه السلام به جابر بن یزید جعفی، جلسه هفتم
سخنرانی آیت الله محمدتقی مصباح یزدی با موضوع «نصایح امام محمدباقر علیه السلام به جابر بن یزید جعفی»، جلسه هفتم، سال 1390
وَ تَخَلَّصْ إِلَى عَظِیمِ الشُّکْرِ بِاسْتِکْثَارِ قَلِیلِ الرِّزْقِ وَاسْتِقْلَالِ کَثِیرِ الطَّاعَةِ وَاسْتَجْلِبْ زِیَادَةَ النِّعَمِ بِعَظِیمِ الشُّکْرِ وَتَوَسَّلْ إِلَى عَظِیمِ الشُّکْرِ بِخَوْفِ زَوَالِ النِّعَمِ؛
در جلسه گذشته عبارتی را از حدیث جابر نقل کردیم که حضرت به او توصیه فرمودند: رزق کم را زیاد حساب کن و عبادت زیاد را کم، تا بتوانی شکر خدا را به جای آوری. عرض کردم در اواخر این حدیث هم مشابه این عبارت آمده و آن عبارتی بود که ابتدا تلاوت کردم و گفتیم که در واقع امام علیه‌السلام می‌خواهند راه‌کاری برای ایجاد انگیزه شکر به ما نشان دهند. به یک معنا، هدف از اعطای همه نعمت‌ها شکرگزاری است. اما ما عادت کرده‌ایم که وقتی می‌خواهیم شکر خدا را به جا آوریم نهایت کاری که می‌کنیم این است که بگوییم: خدا را شکر! ولی این شکرِ شایسته نیست. برای این‌که بتوان شکر شایسته‌ای به جای آورد باید دو چیز را رعایت کرد؛ یکی این‌که نعمت‌های خدا را خوب بشناسیم و آن‌ها را کم نشماریم. باید در این باره تفکر کرد که خداوند چه قدر نعمت را با هم تنظیم فرموده تا این روزی به دست من برسد. از طرف دیگر، باید عباداتمان را ناچیز بشماریم. همچنین عرض کردیم که که خدای متعال برای وادار کردن ما به شکر و بهره بردن از نتایج عظیم آن، از راه‌های دیگر هم وارد می‌شود، از جمله وعده دادن به افزایش رزق در صورت شکر و در مقابل، انذار به از بین رفتن نعمت در صورت ناشکری. در پایان این عبارت هم به دو نکته اشاره کرده‌اند، می‌فرمایند: وَ اسْتَجْلِبْ زِیَادَةَ النِّعَمِ بِعَظِیمِ الشُّکْرِ؛ اگر می‌خواهی نعمت‌های زیاد را جلب کنی سعی کن زیاد شکر به جای آوری؛ آن هم شکر عظیم. برای این‌که بتوانی شکر عظیم به جای آوری فکر کن که اگر ناشکری کنی نعمت‌ها از دست تو خواهد رفت. این دو عامل برای انسان بسیار محرک است. هر انسانی در تلاش است تا از نعمت‌های بیشتری برخوردار شود. پس معلوم می‌شود که افزایش نعمت برای انسان بسیار ارزش‌مند است و در مقابل، کم شدن نعمت هم برای او بلای بزرگی است. توجه به این دو نکته باعث می‌شود که در صدد برآییم شکر شایسته‌ای به جای آوریم. البته خداوند نیازی به شکر کردن ما ندارد. این اصرارها برای این است که ما بیشتر بهره‌مند شویم. به هرحال موضوع این دو عبارت به هم مربوط بود. به همین علت گرچه بین آن‌ها فاصله بود آن‌ها را به هم ضمیمه کردیم.
وَ تَخَلَّصْ إِلَى عَظِیمِ الشُّکْرِ بِاسْتِکْثَارِ قَلِیلِ الرِّزْقِ وَاسْتِقْلَالِ کَثِیرِ الطَّاعَةِ وَاسْتَجْلِبْ زِیَادَةَ النِّعَمِ بِعَظِیمِ الشُّکْرِ وَتَوَسَّلْ إِلَى عَظِیمِ الشُّکْرِ بِخَوْفِ زَوَالِ النِّعَمِ؛
در جلسه گذشته عبارتی را از حدیث جابر نقل کردیم که حضرت به او توصیه فرمودند: رزق کم را زیاد حساب کن و عبادت زیاد را کم، تا بتوانی شکر خدا را به جای آوری. عرض کردم در اواخر این حدیث هم مشابه این عبارت آمده و آن عبارتی بود که ابتدا تلاوت کردم و گفتیم که در واقع امام علیه‌السلام می‌خواهند راه‌کاری برای ایجاد انگیزه شکر به ما نشان دهند. به یک معنا، هدف از اعطای همه نعمت‌ها شکرگزاری است. اما ما عادت کرده‌ایم که وقتی می‌خواهیم شکر خدا را به جا آوریم نهایت کاری که می‌کنیم این است که بگوییم: خدا را شکر! ولی این شکرِ شایسته نیست. برای این‌که بتوان شکر شایسته‌ای به جای آورد باید دو چیز را رعایت کرد؛ یکی این‌که نعمت‌های خدا را خوب بشناسیم و آن‌ها را کم نشماریم. باید در این باره تفکر کرد که خداوند چه قدر نعمت را با هم تنظیم فرموده تا این روزی به دست من برسد. از طرف دیگر، باید عباداتمان را ناچیز بشماریم. همچنین عرض کردیم که که خدای متعال برای وادار کردن ما به شکر و بهره بردن از نتایج عظیم آن، از راه‌های دیگر هم وارد می‌شود، از جمله وعده دادن به افزایش رزق در صورت شکر و در مقابل، انذار به از بین رفتن نعمت در صورت ناشکری. در پایان این عبارت هم به دو نکته اشاره کرده‌اند، می‌فرمایند: وَ اسْتَجْلِبْ زِیَادَةَ النِّعَمِ بِعَظِیمِ الشُّکْرِ؛ اگر می‌خواهی نعمت‌های زیاد را جلب کنی سعی کن زیاد شکر به جای آوری؛ آن هم شکر عظیم. برای این‌که بتوانی شکر عظیم به جای آوری فکر کن که اگر ناشکری کنی نعمت‌ها از دست تو خواهد رفت. این دو عامل برای انسان بسیار محرک است. هر انسانی در تلاش است تا از نعمت‌های بیشتری برخوردار شود. پس معلوم می‌شود که افزایش نعمت برای انسان بسیار ارزش‌مند است و در مقابل، کم شدن نعمت هم برای او بلای بزرگی است. توجه به این دو نکته باعث می‌شود که در صدد برآییم شکر شایسته‌ای به جای آوریم. البته خداوند نیازی به شکر کردن ما ندارد. این اصرارها برای این است که ما بیشتر بهره‌مند شویم. به هرحال موضوع این دو عبارت به هم مربوط بود. به همین علت گرچه بین آن‌ها فاصله بود آن‌ها را به هم ضمیمه کردیم.
تاکنون نظری ثبت نشده است