display result search
- 407
- 1000
- 1000
- 1000
لذت مناجات(شرح مناجات خمس عشر)، جلسه چهل و ششم
سخنرانی آیت الله محمدتقی مصباح یزدی با موضوع «لذت مناجات»، جلسه چهل و ششم، سال 1386
مختصری درباره‌‌ی جمله‌‌های اول مناجات متوسلین عرض کردیم . حاصلش این بود که خدایا، من وسیلهای برای رسیدن به غفران و رضوان تو ندارم، جز دو چیز: یکی نسیم‌های رحمتی که از جانب تو وزیدن می‌‌گیرد و یکی هم شفاعت پیامبر صلی الله علیه و آله.
به مناسبت شب عرفه، که یکی از شب‌هایی است که عواطف رحمت الهی بیش از همیشه وزیدن می‌‌گیرد، اشاره‌‌ای می‌کنم به دعاهایی که برای فردا از طرف اهلبیت علیهم السلام وارد شده، که اشاره‌‌ای به مسئله‌‌ی توسل دارد. دعای سیدالشهدا علیه السلام در عرفات، از غرر ادعیه است که اگر ما از ادعیه‌‌ای که مأثور از اهلبیت علیهم السلام است پنج دعا را انتخاب کنیم، یکی به یقین، عرفه‌‌ی امام حسین علیه السلام خواهد بود. در این دعا نکته‌‌ها و مطالبی هست که در دعاهای دیگر کمتر یافت می‌‌شود. یکی از آن جمله‌‌ها که بسیار جمله‌‌ی لطیف و زیبایی است و با توسل هم ارتباط دارد این جمله است: ها أنا أتَوَسَّلُ اِلَیْکَ بِفَقْری اِلَیْکَ وَ کَیْفَ أتَوَسَّلُ اِلَیْکَ بِما هُوَ مُحالٌ اَنْ یَصِلَ اِلَیْکَ. وقتی انسان میخواهد واسطه‌‌ای را بین خود و دیگری قرار دهد، کسی یا چیزی را انتخاب می‌‌کند که توجه مستشفع، به طرف کسی که نزد او شفاعت می‌‌شود معطوف شود. سپس از او میخواهد که حاجت او را بدهد یا از گناهش بگذرد؛ این همان چیزی است که ما درباره‌‌ی وجود مقدس پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و ائمه‌‌ی اطهار علیهم السلام و اولیاءشان معتقدیم که آنها نزد خداوند متعال برای دیگران شفاعت می‌‌کنند. البته در حقیقت این وسیله‌‌ها و این شفاعت‌‌ها را خود خدا قرار داده است. خداست که آنها را آفریده و هم اوست که این مقام را به آنها داده، و خداست که به آنها امر کرده که ما را شفاعت کنند. وجود آنها مظهری از مظاهر رحمت الهی است. در واقع این وسیله را خود خدا قرار داده تا به او نزدیک شویم.
اکنون اگر بخواهیم از پیش خودمان وسیلهای برای تقرب داشته باشیم، چه چیز را باید وسیله قرار دهیم؟ فرض کنید بگوییم: خدایا، ایمانی که داریم وسیلهای باشد که تو، بوسیله‌‌ی آن ما را بیامرزی! جا دارد خدا بفرماید: این ایمان را من به تو دادم و این وسیلهای نیست که برای خودت قرار می‌‌دهی. دیگر این که بگوییم: خدایا، عباداتمان را وسیله قرار می‌‌دهیم. باز نیکو است خدا بفرماید که توفیق این عبادات را هم من به تو دادم. اینها در واقع مصادیق همان «عواطف رحمتک»؛ است. هرکدام از اینها اگر خالص باشد و بتواند وسیله‌‌ی تقرب به خدا شود، وسیلهای است که خود خدا به ما داده است. اگر بخواهیم برای شفاعت از پیش خودمان چیزی را وسیله قرار دهیم، چه داریم جز فقر؟ فقر ذاتی خود ماست. یا أَیُّهَا النّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَراءُ؛ وجود مخلوقات عین فقر است. اگر خودمان بخواهیم چیزی را بین خدا و خود واسطه قرار دهیم چیزی که داریم همان فقر است. فقر ما، وسیلهای است تا خداوند بزرگ به خاطر آن به ما رحم کند. انسان در مسیر شفاعت باید از وسیله‌‌ها شروع کند، حرکت کند و برود به طرف آن کسی که میخواهد نزد او شفاعت و وساطت کند، تا به او برسد و از او بخواهد که رحمتش را نازل کند یا از عذابش صرف‌نظر کند.
مختصری درباره‌‌ی جمله‌‌های اول مناجات متوسلین عرض کردیم . حاصلش این بود که خدایا، من وسیلهای برای رسیدن به غفران و رضوان تو ندارم، جز دو چیز: یکی نسیم‌های رحمتی که از جانب تو وزیدن می‌‌گیرد و یکی هم شفاعت پیامبر صلی الله علیه و آله.
به مناسبت شب عرفه، که یکی از شب‌هایی است که عواطف رحمت الهی بیش از همیشه وزیدن می‌‌گیرد، اشاره‌‌ای می‌کنم به دعاهایی که برای فردا از طرف اهلبیت علیهم السلام وارد شده، که اشاره‌‌ای به مسئله‌‌ی توسل دارد. دعای سیدالشهدا علیه السلام در عرفات، از غرر ادعیه است که اگر ما از ادعیه‌‌ای که مأثور از اهلبیت علیهم السلام است پنج دعا را انتخاب کنیم، یکی به یقین، عرفه‌‌ی امام حسین علیه السلام خواهد بود. در این دعا نکته‌‌ها و مطالبی هست که در دعاهای دیگر کمتر یافت می‌‌شود. یکی از آن جمله‌‌ها که بسیار جمله‌‌ی لطیف و زیبایی است و با توسل هم ارتباط دارد این جمله است: ها أنا أتَوَسَّلُ اِلَیْکَ بِفَقْری اِلَیْکَ وَ کَیْفَ أتَوَسَّلُ اِلَیْکَ بِما هُوَ مُحالٌ اَنْ یَصِلَ اِلَیْکَ. وقتی انسان میخواهد واسطه‌‌ای را بین خود و دیگری قرار دهد، کسی یا چیزی را انتخاب می‌‌کند که توجه مستشفع، به طرف کسی که نزد او شفاعت می‌‌شود معطوف شود. سپس از او میخواهد که حاجت او را بدهد یا از گناهش بگذرد؛ این همان چیزی است که ما درباره‌‌ی وجود مقدس پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و ائمه‌‌ی اطهار علیهم السلام و اولیاءشان معتقدیم که آنها نزد خداوند متعال برای دیگران شفاعت می‌‌کنند. البته در حقیقت این وسیله‌‌ها و این شفاعت‌‌ها را خود خدا قرار داده است. خداست که آنها را آفریده و هم اوست که این مقام را به آنها داده، و خداست که به آنها امر کرده که ما را شفاعت کنند. وجود آنها مظهری از مظاهر رحمت الهی است. در واقع این وسیله را خود خدا قرار داده تا به او نزدیک شویم.
اکنون اگر بخواهیم از پیش خودمان وسیلهای برای تقرب داشته باشیم، چه چیز را باید وسیله قرار دهیم؟ فرض کنید بگوییم: خدایا، ایمانی که داریم وسیلهای باشد که تو، بوسیله‌‌ی آن ما را بیامرزی! جا دارد خدا بفرماید: این ایمان را من به تو دادم و این وسیلهای نیست که برای خودت قرار می‌‌دهی. دیگر این که بگوییم: خدایا، عباداتمان را وسیله قرار می‌‌دهیم. باز نیکو است خدا بفرماید که توفیق این عبادات را هم من به تو دادم. اینها در واقع مصادیق همان «عواطف رحمتک»؛ است. هرکدام از اینها اگر خالص باشد و بتواند وسیله‌‌ی تقرب به خدا شود، وسیلهای است که خود خدا به ما داده است. اگر بخواهیم برای شفاعت از پیش خودمان چیزی را وسیله قرار دهیم، چه داریم جز فقر؟ فقر ذاتی خود ماست. یا أَیُّهَا النّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَراءُ؛ وجود مخلوقات عین فقر است. اگر خودمان بخواهیم چیزی را بین خدا و خود واسطه قرار دهیم چیزی که داریم همان فقر است. فقر ما، وسیلهای است تا خداوند بزرگ به خاطر آن به ما رحم کند. انسان در مسیر شفاعت باید از وسیله‌‌ها شروع کند، حرکت کند و برود به طرف آن کسی که میخواهد نزد او شفاعت و وساطت کند، تا به او برسد و از او بخواهد که رحمتش را نازل کند یا از عذابش صرف‌نظر کند.
تاکنون نظری ثبت نشده است