display result search
- 2077
- 1000
- 1000
- 1000
لذت مناجات (شرح مناجات خمس عشر)، جلسه اول
سخنرانی آیت الله محمدتقی مصباح یزدی با موضوع «لذت مناجات»، جلسه اول، سال 1386
شاید در عرف ما مناجات همین مراسمی باشد که سحرهای ماه رمضان در بلندگوها یا در مأذنه‌‌ها، کسانی با صدای بلند، اشعار و دعاهایی می‌‌خوانند؛ ولی این کیفیت‌‌ها منظور نیست. کلمه‌‌ی مناجات که با کلمه‌‌ی نجوا هم خانواده است، در اصل لغت به معنای در گوشی گفتن، راز گفتن و خصوصی صحبت کردن است. بعضی اصل مناجات را رازگویی قرار داده‌‌اند. بعضی روی خلوت بودنش تکیه کرده‌‌اند و گفته‌‌اند اصل معنا همان در خلوت‌‌بودن و خصوصی‌‌بودن صحبت است. اما وقتی در میان جمعی دو نفر می‌‌خواهند خصوصی صحبت کنند که دیگری نشنود ناچار آرام صحبت میکنند؛ پس آرام صحبت کردن یا سرّی صحبت کردن اصل مناجات نیست. اصلش این است که گفتگو خصوصی باشد که از یک طرف لازمه‌‌اش در خلوت بودن است، و از یک طرف آهسته صحبت کردن.
بنابراین مناجات با آهسته صحبت کردن بیشتر مناسبت دارد تا فریاد کشیدن و آواز خواندن. آنها خواندن مناجات است نه مناجات کردن. مثل اینکه دعاهایی که می‌‌خوانیم دعا کردن نیست؛ بیشتر خواندن دعاست. یعنی دعایی است که پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم و ائمه‌‌ی اطهار علیهم السلام و اولیاء خدا آن دعا را در یک موقعیت خاصی گفته‌‌اند و ما آن را می‌‌خوانیم و غالباً به صورت حکایت است و قصد انشاء در بسیاری از موارد نیست. بسیارند کسانی که دعا میکنند یا اصلاً معنی‌‌اش را نمی‌‌دانند یا توجه به معنایش ندارند. یعنی دعا می‌‌خوانند؛ نمی‌‌شود گفت دعا میکنند. مناجات‌‌ها هم که بلند خوانده می‌‌شود و گاهی به معنایش هم توجهی نیست، مناجات کردن نیست؛ این مناجات نامه خواندن است.
شاید در عرف ما مناجات همین مراسمی باشد که سحرهای ماه رمضان در بلندگوها یا در مأذنه‌‌ها، کسانی با صدای بلند، اشعار و دعاهایی می‌‌خوانند؛ ولی این کیفیت‌‌ها منظور نیست. کلمه‌‌ی مناجات که با کلمه‌‌ی نجوا هم خانواده است، در اصل لغت به معنای در گوشی گفتن، راز گفتن و خصوصی صحبت کردن است. بعضی اصل مناجات را رازگویی قرار داده‌‌اند. بعضی روی خلوت بودنش تکیه کرده‌‌اند و گفته‌‌اند اصل معنا همان در خلوت‌‌بودن و خصوصی‌‌بودن صحبت است. اما وقتی در میان جمعی دو نفر می‌‌خواهند خصوصی صحبت کنند که دیگری نشنود ناچار آرام صحبت میکنند؛ پس آرام صحبت کردن یا سرّی صحبت کردن اصل مناجات نیست. اصلش این است که گفتگو خصوصی باشد که از یک طرف لازمه‌‌اش در خلوت بودن است، و از یک طرف آهسته صحبت کردن.
بنابراین مناجات با آهسته صحبت کردن بیشتر مناسبت دارد تا فریاد کشیدن و آواز خواندن. آنها خواندن مناجات است نه مناجات کردن. مثل اینکه دعاهایی که می‌‌خوانیم دعا کردن نیست؛ بیشتر خواندن دعاست. یعنی دعایی است که پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم و ائمه‌‌ی اطهار علیهم السلام و اولیاء خدا آن دعا را در یک موقعیت خاصی گفته‌‌اند و ما آن را می‌‌خوانیم و غالباً به صورت حکایت است و قصد انشاء در بسیاری از موارد نیست. بسیارند کسانی که دعا میکنند یا اصلاً معنی‌‌اش را نمی‌‌دانند یا توجه به معنایش ندارند. یعنی دعا می‌‌خوانند؛ نمی‌‌شود گفت دعا میکنند. مناجات‌‌ها هم که بلند خوانده می‌‌شود و گاهی به معنایش هم توجهی نیست، مناجات کردن نیست؛ این مناجات نامه خواندن است.
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان