display result search
سخنرانی استاد محمد شجاعی با موضوع "ارتباط اربعین و معرفت نفس"، سال 1404
در قرآن کریم فصل انسان را ایمان ذکر می کنند، یعنی انسان با غیر انسان با ایمان از هم جدا می شوند. اگر کسی ایمان داشت نجات پیدا می کند و اگه ایمان نداشته باشد، در خسران هست، هم خسر الدنیا و آخره در هر دو جهت خسران دارد، مگر کسی که ایمان بیاورد و عمل مناسب با ایمان را انجام بدهد که دو مصداقش هم تواصی به حق و توصیه به صبر است. آدم ها اگر خروجی نداشته باشند برای همنوعان خودشان، مسیر عبودیت را نمی توانند طی بکنند و حقیقت انسانی پیدا نمی کنند. پس حتما توصیه به حق و توصیه به صبر داشته باشند. در قرآن کریم اولین خصوصیت انسان که با آن انسان می شود، رحمانیت و رحیمیت است. رحمانیت یعنی بتوانی هشت میلیارد انسان را مانند خودت دوست داشته باشی و آدمی که توصیه به حق و توصیه به صبر ندارد رحمانیت ندارد. آدمی که دیگران براش مهم نیستند، رحمان نیست. پس وقتی رحمان نباشد، دیگر انسان هم نیست و حقیقت انسانی هم ندارد. کسی که در مسیر به دیگران توصیه صبر ندارد چون بالاخره مسیر ما به سمت انسانیت با سختی همراه است و ما آمدیم اینجا زیر نظر مربی یا رب در باشگاه دنیا تمرین بکنیم. سیدالشهدا علیه السلام که ما الان به خاطرش تا اینجا آمدیم فرمودند: ادب یعنی اینکه چشمت به هرکس افتاد بگویی از من بهتر هست. کسی که خودش را بهتر از کسی می داند. بی ادب هست و آقا امام صادق علیه السلام فرمودند: کسی که خودش را بیشتر از دیگران می داند، مستکبر هست. پس ما نباید خودمان را بهتر یا بالاتر از کسی بدانیم. بنابراین چون ما برای رحمانیت و رحیمیت آمدیم باید این عشق را به همه داشته باشیم. بنابراین در باشگاه خدا، عمل صالح یعنی آن عملی که مربی تعیین می کند نه خودت. یکی از چیزهایی که مانع از آسیب ما می شود اینکه توصیه به حق داشته باشیم و توصیه به صبر داشته باشیم. درجات انسان ها به ایمانشان هست. پیامبر فرمودند: در بین شما کسانی مومن تر هستند که معرفتشان بالا باشد. معرفت غیر از علم است. ممکن هست کسی عالم باشد، مجتهد باشد ولی معرفت به معنای حقیقی را نیافته باشد. پس علم فصل انسان نیست، علم جنبه فرشته ای ماست. اما معرفت فرق می کند. معرفت کار قلب است، برخلاف علم که کار ذهن ماست. در بین معرفت ها ما یک معرفت اساسی داریم، مابقی معرفت های فرعی هستند. معرفت نفس معرفت اساسی است، یعنی انسان با معرفت نفس بقیه معارف را هم به دست می آورد. ما اگر معرفت به نفس نداشته باشیم معرفت های دیگرمان بی ارزش است. کلید ورودی به همه معارف این است که تو چقدر خود حقیقی ات را بشناسی. معرفت الله، معرفت اهل بیت، معرفت قرآن و معرفت پیامبر اینها معرفت هایی هستند که همه تابع معرفت نفس هستند. امام علی السلام فرمود: کسی نمی تواند راه حق را برود مگر اینکه دشمنش را بشناسد. دشمن شناسی انقدر عظمت دارد که آقا امام باقر علیه السلام فرمود: یک چهارم قرآن در مورد ما اهل بیت هست و یک چهارم قرآن درباره دشمنان ماست. دشمن را دست کم نگیرید یک چهارم قرآن را خدا اختصاص داده به دشمنان. زمان شناسی هم خیلی مهم است، اگر کسی زمان را نشناسد آسیب می بیند و کسی که معرفت نفس داشته باشد، آسیب نمی بیند.اربعین در سال های اخیر یک چهره جدیدی از زمان را به ما نشان داد که ما این چهره را فقط در کتاب های آسمانی وصفش را شنیدیم و الا وجود خارجی نداشت. اتفاقی که افتاد در سال های اخیر این بود که اربعین از حالت مذهبی اول درآمد. ابتدا شیعیان می آمدن اربعین را به جا بیاورند ولی بعد تبدیل شد به یک اجتماع اسلامی، نه فقط شیعی یعنی عزیزان اهل سنت هم در ارادت ورزی عشق ورزی مهرورزی موکب زدن از چیزهای دیگه کار کردن نه فقط برای امام حسین برای امیرالمومنین هم همین طور برای امام کاظم هم همین طور. از بیش از صد کشور و پیروان ادیان و مذاهب دیگر همه آمدن دور امام حسین و این اون معجزه بود که اتفاق افتاد. یعنی همه یک رنگ با عشق، با مهربانی با رحمانیت همه حول محور انسان کامل جمع شدن و این چیزی بود که تاریخ منتظرش بود. کل تاریخ منتظر این صحنه بود که یک زمانی انسان ها جمع شوند دور یک انسان کامل، دور خلیفه الله. اربعین قابل تفسیر نیست، مگر از طریق معرفت نفس. هیچ کس از پس این تفسیر این ماجرا بر نمی آید. اربعین حامل پیام صلح جهانیست. یعنی نه مذهب نه ملیت، نه نژاد و نه زبان هیچی با اختلاف نیست. عشق امام حسین همه را با هم یکی کرده است. این معجزه بزرگی هست که عدالت خواه هان جهان دور هم جمع می شوند یعنی اینکه اربعین خودش مردم را آماده می کند برای پذیرش خلیفه الله و انسان کامل. فرهنگ صلح جهانی و عدالت جهانی و وحدت جهانی اربعین در این دو هفته اتفاق می افتد.
در قرآن کریم فصل انسان را ایمان ذکر می کنند، یعنی انسان با غیر انسان با ایمان از هم جدا می شوند. اگر کسی ایمان داشت نجات پیدا می کند و اگه ایمان نداشته باشد، در خسران هست، هم خسر الدنیا و آخره در هر دو جهت خسران دارد، مگر کسی که ایمان بیاورد و عمل مناسب با ایمان را انجام بدهد که دو مصداقش هم تواصی به حق و توصیه به صبر است. آدم ها اگر خروجی نداشته باشند برای همنوعان خودشان، مسیر عبودیت را نمی توانند طی بکنند و حقیقت انسانی پیدا نمی کنند. پس حتما توصیه به حق و توصیه به صبر داشته باشند. در قرآن کریم اولین خصوصیت انسان که با آن انسان می شود، رحمانیت و رحیمیت است. رحمانیت یعنی بتوانی هشت میلیارد انسان را مانند خودت دوست داشته باشی و آدمی که توصیه به حق و توصیه به صبر ندارد رحمانیت ندارد. آدمی که دیگران براش مهم نیستند، رحمان نیست. پس وقتی رحمان نباشد، دیگر انسان هم نیست و حقیقت انسانی هم ندارد. کسی که در مسیر به دیگران توصیه صبر ندارد چون بالاخره مسیر ما به سمت انسانیت با سختی همراه است و ما آمدیم اینجا زیر نظر مربی یا رب در باشگاه دنیا تمرین بکنیم. سیدالشهدا علیه السلام که ما الان به خاطرش تا اینجا آمدیم فرمودند: ادب یعنی اینکه چشمت به هرکس افتاد بگویی از من بهتر هست. کسی که خودش را بهتر از کسی می داند. بی ادب هست و آقا امام صادق علیه السلام فرمودند: کسی که خودش را بیشتر از دیگران می داند، مستکبر هست. پس ما نباید خودمان را بهتر یا بالاتر از کسی بدانیم. بنابراین چون ما برای رحمانیت و رحیمیت آمدیم باید این عشق را به همه داشته باشیم. بنابراین در باشگاه خدا، عمل صالح یعنی آن عملی که مربی تعیین می کند نه خودت. یکی از چیزهایی که مانع از آسیب ما می شود اینکه توصیه به حق داشته باشیم و توصیه به صبر داشته باشیم. درجات انسان ها به ایمانشان هست. پیامبر فرمودند: در بین شما کسانی مومن تر هستند که معرفتشان بالا باشد. معرفت غیر از علم است. ممکن هست کسی عالم باشد، مجتهد باشد ولی معرفت به معنای حقیقی را نیافته باشد. پس علم فصل انسان نیست، علم جنبه فرشته ای ماست. اما معرفت فرق می کند. معرفت کار قلب است، برخلاف علم که کار ذهن ماست. در بین معرفت ها ما یک معرفت اساسی داریم، مابقی معرفت های فرعی هستند. معرفت نفس معرفت اساسی است، یعنی انسان با معرفت نفس بقیه معارف را هم به دست می آورد. ما اگر معرفت به نفس نداشته باشیم معرفت های دیگرمان بی ارزش است. کلید ورودی به همه معارف این است که تو چقدر خود حقیقی ات را بشناسی. معرفت الله، معرفت اهل بیت، معرفت قرآن و معرفت پیامبر اینها معرفت هایی هستند که همه تابع معرفت نفس هستند. امام علی السلام فرمود: کسی نمی تواند راه حق را برود مگر اینکه دشمنش را بشناسد. دشمن شناسی انقدر عظمت دارد که آقا امام باقر علیه السلام فرمود: یک چهارم قرآن در مورد ما اهل بیت هست و یک چهارم قرآن درباره دشمنان ماست. دشمن را دست کم نگیرید یک چهارم قرآن را خدا اختصاص داده به دشمنان. زمان شناسی هم خیلی مهم است، اگر کسی زمان را نشناسد آسیب می بیند و کسی که معرفت نفس داشته باشد، آسیب نمی بیند.اربعین در سال های اخیر یک چهره جدیدی از زمان را به ما نشان داد که ما این چهره را فقط در کتاب های آسمانی وصفش را شنیدیم و الا وجود خارجی نداشت. اتفاقی که افتاد در سال های اخیر این بود که اربعین از حالت مذهبی اول درآمد. ابتدا شیعیان می آمدن اربعین را به جا بیاورند ولی بعد تبدیل شد به یک اجتماع اسلامی، نه فقط شیعی یعنی عزیزان اهل سنت هم در ارادت ورزی عشق ورزی مهرورزی موکب زدن از چیزهای دیگه کار کردن نه فقط برای امام حسین برای امیرالمومنین هم همین طور برای امام کاظم هم همین طور. از بیش از صد کشور و پیروان ادیان و مذاهب دیگر همه آمدن دور امام حسین و این اون معجزه بود که اتفاق افتاد. یعنی همه یک رنگ با عشق، با مهربانی با رحمانیت همه حول محور انسان کامل جمع شدن و این چیزی بود که تاریخ منتظرش بود. کل تاریخ منتظر این صحنه بود که یک زمانی انسان ها جمع شوند دور یک انسان کامل، دور خلیفه الله. اربعین قابل تفسیر نیست، مگر از طریق معرفت نفس. هیچ کس از پس این تفسیر این ماجرا بر نمی آید. اربعین حامل پیام صلح جهانیست. یعنی نه مذهب نه ملیت، نه نژاد و نه زبان هیچی با اختلاف نیست. عشق امام حسین همه را با هم یکی کرده است. این معجزه بزرگی هست که عدالت خواه هان جهان دور هم جمع می شوند یعنی اینکه اربعین خودش مردم را آماده می کند برای پذیرش خلیفه الله و انسان کامل. فرهنگ صلح جهانی و عدالت جهانی و وحدت جهانی اربعین در این دو هفته اتفاق می افتد.
تاکنون نظری ثبت نشده است