display result search
- 3609
- 1000
- 1000
- 1000
حضور قلب در نماز - بخش چهارم
سخنرانی کوتاه از استاد شجاعی با موضوع "حضور قلب در نماز"، بخش چهارم
اگر انسان در جنگ نماز پیروز شد، در تمام جنگ های بیرونی پیروز می شود. شکست در نماز به شکست در سایر فعالیت ها می انجامد. «محراب» به معنای محل حرب و جنگ است. اگر انسان در نماز بتواند خودش را در صراط توجه به خداوند نگاه دارد و تمرکز خودش را حفظ کند، در این جنگ پیروز می شود. هرکس در این جنگ پیروز شود در سایر فعالیت ها هم پیروز می شود. برای این که حال خوبی در نماز پیدا کنیم، در حال نماز به خودمان تلقین کنیم که شاید این آخرین نمازمان باشد. انسان می تواند از ابتدای نماز تمرین کند تا بعد از گفتن اذکار معانی آن ها را نیز در ذهن تصور کند. امام صادق (ع) می فرماید: «هنگامی که به نماز ایستادی، بدان که در پیشگاه خداوند هستی و اگر تو را نمی بینی، بدان که او تو را می بیند.»
در فقه الرضا آمده است: «هرگاه که خواستی به نماز برخیزی سست و خواب آلود و شتابان و بازی کنان بر نمی خیزی. بلکه آن را با آرام، وقار و درنگ بجا می آوری و فروتن و افتاده باش. سنگینی خود را گاه بر این پا و گاه بر آن پا مینداز و همچون کسی که آخرین نمازش را می خواند نماز بگذار. گویی که می بینی که دیگر هرگز نماز نمی خوانی. بدان که در پیشگاه خدای جباری. با هیچ چیز بازی مکن؛ در خود فرو مرو؛ دلت را خالی ساز؛ به نمازت مشغول باش؛ دستانت را رها کن و بر رانهایت قرار بده. به هنگام آغاز نماز تکبیر بگو و دستانت را تا روبروی گوش هایت بالا ببر. در نماز واجب دستانت را آن اندازه بالا میاور که از سرت بگذرد؛ گرچه در نماز مستحبی اشکال ندارد. هنگامی که رکوع کردی برآمدگی زانوانت را با کف دستانت در برگیر و انگشتانت را از هم باز کن و پس از سر برداشتن از رکوع راست بایست تا همه مفصل ها به جای خود برگردند. سپس سجده کن و پیشانیت را بر زمین بنه و کف دستانت را بر خاک بگذار. انگشتانت را به هم بچسبان و آن را رو به قبله قرار بده. هنگام نشستن بر سمت راست بدنت منشین، بلکه آن را بلند کن و بر سرینت بنشین. در نمازت خمیازه مکش، آروغ مزن و با تمام سعى و توان از آن دو مانع شو. هنگامى که عطسه کردى بگو" سپاس مخصوص خداوند است". بر سجده گاهت پا مگذار و پس و پیش مرو و در حالى که یکى از دو پلیدیها (بول و غائط) در تو هست، نماز مخوان. اگر در نماز فشارى احساس کردى، نماز را رها کن؛ مگر اینکه بتوانى بر آن صبر کنى بدون اینکه به نمازت زیانى برساند. با همه دلت به خداوند روى آور تا خداوند به تو روى آورد. وضو را کامل بگیر و پیشانى را بر خاک بمال. هنگامى که به نمازت روى آورى، خداوند به تو روى مى آورد و هنگامى که روى گردانى، خدا نیز از تو روى مى گرداند.»
اگر انسان در جنگ نماز پیروز شد، در تمام جنگ های بیرونی پیروز می شود. شکست در نماز به شکست در سایر فعالیت ها می انجامد. «محراب» به معنای محل حرب و جنگ است. اگر انسان در نماز بتواند خودش را در صراط توجه به خداوند نگاه دارد و تمرکز خودش را حفظ کند، در این جنگ پیروز می شود. هرکس در این جنگ پیروز شود در سایر فعالیت ها هم پیروز می شود. برای این که حال خوبی در نماز پیدا کنیم، در حال نماز به خودمان تلقین کنیم که شاید این آخرین نمازمان باشد. انسان می تواند از ابتدای نماز تمرین کند تا بعد از گفتن اذکار معانی آن ها را نیز در ذهن تصور کند. امام صادق (ع) می فرماید: «هنگامی که به نماز ایستادی، بدان که در پیشگاه خداوند هستی و اگر تو را نمی بینی، بدان که او تو را می بیند.»
در فقه الرضا آمده است: «هرگاه که خواستی به نماز برخیزی سست و خواب آلود و شتابان و بازی کنان بر نمی خیزی. بلکه آن را با آرام، وقار و درنگ بجا می آوری و فروتن و افتاده باش. سنگینی خود را گاه بر این پا و گاه بر آن پا مینداز و همچون کسی که آخرین نمازش را می خواند نماز بگذار. گویی که می بینی که دیگر هرگز نماز نمی خوانی. بدان که در پیشگاه خدای جباری. با هیچ چیز بازی مکن؛ در خود فرو مرو؛ دلت را خالی ساز؛ به نمازت مشغول باش؛ دستانت را رها کن و بر رانهایت قرار بده. به هنگام آغاز نماز تکبیر بگو و دستانت را تا روبروی گوش هایت بالا ببر. در نماز واجب دستانت را آن اندازه بالا میاور که از سرت بگذرد؛ گرچه در نماز مستحبی اشکال ندارد. هنگامی که رکوع کردی برآمدگی زانوانت را با کف دستانت در برگیر و انگشتانت را از هم باز کن و پس از سر برداشتن از رکوع راست بایست تا همه مفصل ها به جای خود برگردند. سپس سجده کن و پیشانیت را بر زمین بنه و کف دستانت را بر خاک بگذار. انگشتانت را به هم بچسبان و آن را رو به قبله قرار بده. هنگام نشستن بر سمت راست بدنت منشین، بلکه آن را بلند کن و بر سرینت بنشین. در نمازت خمیازه مکش، آروغ مزن و با تمام سعى و توان از آن دو مانع شو. هنگامى که عطسه کردى بگو" سپاس مخصوص خداوند است". بر سجده گاهت پا مگذار و پس و پیش مرو و در حالى که یکى از دو پلیدیها (بول و غائط) در تو هست، نماز مخوان. اگر در نماز فشارى احساس کردى، نماز را رها کن؛ مگر اینکه بتوانى بر آن صبر کنى بدون اینکه به نمازت زیانى برساند. با همه دلت به خداوند روى آور تا خداوند به تو روى آورد. وضو را کامل بگیر و پیشانى را بر خاک بمال. هنگامى که به نمازت روى آورى، خداوند به تو روى مى آورد و هنگامى که روى گردانى، خدا نیز از تو روى مى گرداند.»
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان