display result search
- 277
- 1000
- 1000
- 1000
شرح دعای عرفه، جلسه هفتم
سخنرانی حجت الاسلام والمسلمین کاظم صدیقی با موضوع «شرح دعای عرفه»، جلسه هفتم، سال 1392
“یَا مَنْ دَعَوْتُهُ مَرِیضاً فَشَفَانِی وَ عُرْیَاناً فَکَسَانِی وَ جَائِعاً فَأَشبعَِنی وَ عَطْشَاناً فَأَرْوَانِی وَ ذَلِیلًا فَأَعَزَّنِی وَ جَاهِلًا فَعَرَّفَنِی وَ وَحِیداً فَکَثَّرَنِی وَ غَائِباً فَرَدَّنِی”
امام حسین علیه السلام در این عبارات، به مراتب توحید افعالی اشاره می کند. به طور معمول، ما انسان ها افعال را به خود نسبت می دهیم؛ مثلاً گمان می کنیم که این خود ما هستیم که درمان می کنیم، یا بدنمان را می پوشانیم، گرسنگی را از بین می بریم، خود را سیراب می کنیم و یا از جانب خود آبرو داریم و امثال این اموری را که در زندگی روزانه پیش می آید، به گمان ما به دست خود انجام می دهیم؛ اما امام حسین علیه السلام در این عبارات همه را به خدای خود نسبت می دهد.
در مورد شفاء، گفتیم و رسیدیم به این جمله: “خدایا! تو آن کسی هستی که وقتی عریان بودم و تو را خواندم مرا پوشاندی.” این عبارت چند بُعد دارد، که هر کدام از این ابعاد در نوع خودش قابل ملاحظه است. یک بعد این است که خدای متعال، حضرت آدم علیه السلام را در بهشتی که مسئله ی برهنگی و گرسنگی در آن مطرح نبود، قرار داد و همه ی افرادی که در بهشت هستند، از همه ی نعمت های بهشت استفاده می کنند؛ بدون اینکه نیازی به آنها داشته باشند.
شما عزیزان دعا کنید که همه ی ما جزء بهشتیان باشیم. بهشت بسیار دیدنی و تماشایی است. خداوند متعال به ما غذا و علم می دهد، در حالی که به این علم ما احتیاجی ندارد و اگر ما عالم یا قدرتمند شویم، چیزی به خدا اضافه نمی شود. پس چرا خداوند به ما علم و قدرت می دهد؟ به خاطر این که ذات خداوند متعال اقتضای فیض دارد. وقتی می گوییم خدا وهاب است، یعنی او کسی است که بدون چشم داشت می بخشد؛ چراکه ذاتش اقتضای این کار را دارد. پس خداوند، جواد و فیاض است. اهل بهشت، نیازی به نعمت های بهشتی از جمله غذا و حوری ندارند؛ بلکه آن نعمت ها به ساکنان بهشت نیاز دارند و افرادی که در بهشت هستند، از روی بی نیازی از بهشت استفاده می کنند و این، تخلق به اخلاق الله است.
“یَا مَنْ دَعَوْتُهُ مَرِیضاً فَشَفَانِی وَ عُرْیَاناً فَکَسَانِی وَ جَائِعاً فَأَشبعَِنی وَ عَطْشَاناً فَأَرْوَانِی وَ ذَلِیلًا فَأَعَزَّنِی وَ جَاهِلًا فَعَرَّفَنِی وَ وَحِیداً فَکَثَّرَنِی وَ غَائِباً فَرَدَّنِی”
امام حسین علیه السلام در این عبارات، به مراتب توحید افعالی اشاره می کند. به طور معمول، ما انسان ها افعال را به خود نسبت می دهیم؛ مثلاً گمان می کنیم که این خود ما هستیم که درمان می کنیم، یا بدنمان را می پوشانیم، گرسنگی را از بین می بریم، خود را سیراب می کنیم و یا از جانب خود آبرو داریم و امثال این اموری را که در زندگی روزانه پیش می آید، به گمان ما به دست خود انجام می دهیم؛ اما امام حسین علیه السلام در این عبارات همه را به خدای خود نسبت می دهد.
در مورد شفاء، گفتیم و رسیدیم به این جمله: “خدایا! تو آن کسی هستی که وقتی عریان بودم و تو را خواندم مرا پوشاندی.” این عبارت چند بُعد دارد، که هر کدام از این ابعاد در نوع خودش قابل ملاحظه است. یک بعد این است که خدای متعال، حضرت آدم علیه السلام را در بهشتی که مسئله ی برهنگی و گرسنگی در آن مطرح نبود، قرار داد و همه ی افرادی که در بهشت هستند، از همه ی نعمت های بهشت استفاده می کنند؛ بدون اینکه نیازی به آنها داشته باشند.
شما عزیزان دعا کنید که همه ی ما جزء بهشتیان باشیم. بهشت بسیار دیدنی و تماشایی است. خداوند متعال به ما غذا و علم می دهد، در حالی که به این علم ما احتیاجی ندارد و اگر ما عالم یا قدرتمند شویم، چیزی به خدا اضافه نمی شود. پس چرا خداوند به ما علم و قدرت می دهد؟ به خاطر این که ذات خداوند متعال اقتضای فیض دارد. وقتی می گوییم خدا وهاب است، یعنی او کسی است که بدون چشم داشت می بخشد؛ چراکه ذاتش اقتضای این کار را دارد. پس خداوند، جواد و فیاض است. اهل بهشت، نیازی به نعمت های بهشتی از جمله غذا و حوری ندارند؛ بلکه آن نعمت ها به ساکنان بهشت نیاز دارند و افرادی که در بهشت هستند، از روی بی نیازی از بهشت استفاده می کنند و این، تخلق به اخلاق الله است.
تاکنون نظری ثبت نشده است