display result search
- 1240
- 1000
- 1000
- 1000
همراهی با امام حسین (ع) در کاروان عاشورا - جلسه ششم
سخنرانی حجت الاسلام والمسلمین میرباقری با موضوع "همراهی با امام حسین (ع) در کاروان عاشورا"، جلسه ششم، حرم مطهر حضرت فاطمه معصومه (س)، سال 1398
کاروان سیدالشهدا تا همیشه در تاریخ ادامه دارد و نسل به نسل عده ای به آن ملحق می شوند و در قیامت هم وقتی محشور می شوند با امام حسین(ع) هستند؛ ولی این همراهی لوازم، شرایط و موانعی دارد. نکته مورد توجه این است که اگر انسان با رسول خدا (ص) و اهل بیت علیهم السلام همراه شد و در محیط ولایت آنها قرار گرفت، باید سختی ها و دشواری های راهی که ائمه رفته اند را هم تحمل کند. اگر ائمه مورد استهزا، عیب جویی و حزن و اندوه قرار می گیرند، این ها شخص مؤمن را هم در بر می گیرد. هنگامی که انسان از خودش عبور می کند و به سمت امام می رود، لوازم مذکور را در پی دارد.
در گذشته شرایطی ایجاد شده بود که دین را حاصلِ جهالت انسان می دانستند و با زبان علم و فلسفه دین را به تمسخر می گرفتند و اگر فردی دیندار بود، مورد استهزاء قرار می گرفت. ایشان اسلام و احکام آن و اصل اعتقاد به خدا را مورد تمسخر و استهزاء قرار می دادند. در یک دوره ای چادر از سر زنان می کشیدند؛ ولی در دوره های بعدی این کار را نکردند؛ بلکه آمدند ارزش های اجتماعی را تغییر دادند و این اعمال دیگر ضد ارزش به نظر می رسید. اگر انسان در کنار امامش قرار بگیرد، این استهزاها شامل او هم می شود و باید ایستادگی کند و کنار نکشد.
وقتی ارزش ها تبدیل به ضد ارزش شوند، دینداری دشوار می شود؛ بنابراین این دشواری ها لوازم همراهی امام است و در کنار امام بودن سختی هایی هم دارد؛ ولی سختی اصلی بر دوش خود امام است. اما وقتی عذاب نازل می شود، انبیاء و اولیاء و همراهانشان نجات پیدا می کنند. مؤمن عذاب نمی شود ولی دچار ابتلا می شود. ابتلا دو قسم دارد: یکی برای تأدیب مؤمن است و به معنای تنبیه و هشدار است و قسم دیگرِ ابتلای مومن به جهت ترفیع درجه است.
بنابراین سختی های راه در جبهه مؤمنین به معنای عذاب نیست و سختی ها از لوازم همراهی با امام است و به معنای عذاب الهی نیست. اگر کسی کنار حضرت راه رفت، سختی هایش هم خیر است و خیر بهتری در انتظارش است و در وسط این سختی آسانی است.
کاروان سیدالشهدا تا همیشه در تاریخ ادامه دارد و نسل به نسل عده ای به آن ملحق می شوند و در قیامت هم وقتی محشور می شوند با امام حسین(ع) هستند؛ ولی این همراهی لوازم، شرایط و موانعی دارد. نکته مورد توجه این است که اگر انسان با رسول خدا (ص) و اهل بیت علیهم السلام همراه شد و در محیط ولایت آنها قرار گرفت، باید سختی ها و دشواری های راهی که ائمه رفته اند را هم تحمل کند. اگر ائمه مورد استهزا، عیب جویی و حزن و اندوه قرار می گیرند، این ها شخص مؤمن را هم در بر می گیرد. هنگامی که انسان از خودش عبور می کند و به سمت امام می رود، لوازم مذکور را در پی دارد.
در گذشته شرایطی ایجاد شده بود که دین را حاصلِ جهالت انسان می دانستند و با زبان علم و فلسفه دین را به تمسخر می گرفتند و اگر فردی دیندار بود، مورد استهزاء قرار می گرفت. ایشان اسلام و احکام آن و اصل اعتقاد به خدا را مورد تمسخر و استهزاء قرار می دادند. در یک دوره ای چادر از سر زنان می کشیدند؛ ولی در دوره های بعدی این کار را نکردند؛ بلکه آمدند ارزش های اجتماعی را تغییر دادند و این اعمال دیگر ضد ارزش به نظر می رسید. اگر انسان در کنار امامش قرار بگیرد، این استهزاها شامل او هم می شود و باید ایستادگی کند و کنار نکشد.
وقتی ارزش ها تبدیل به ضد ارزش شوند، دینداری دشوار می شود؛ بنابراین این دشواری ها لوازم همراهی امام است و در کنار امام بودن سختی هایی هم دارد؛ ولی سختی اصلی بر دوش خود امام است. اما وقتی عذاب نازل می شود، انبیاء و اولیاء و همراهانشان نجات پیدا می کنند. مؤمن عذاب نمی شود ولی دچار ابتلا می شود. ابتلا دو قسم دارد: یکی برای تأدیب مؤمن است و به معنای تنبیه و هشدار است و قسم دیگرِ ابتلای مومن به جهت ترفیع درجه است.
بنابراین سختی های راه در جبهه مؤمنین به معنای عذاب نیست و سختی ها از لوازم همراهی با امام است و به معنای عذاب الهی نیست. اگر کسی کنار حضرت راه رفت، سختی هایش هم خیر است و خیر بهتری در انتظارش است و در وسط این سختی آسانی است.
تاکنون نظری ثبت نشده است