- 4706
- 1000
- 1000
- 1000
تفسیر آیه 1 سوره حشر
سخنرانی حجت الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره حشر- آیه 1
سَبَّحَ لِلَّهِ مَا فِى السَّمَوَ اتِ وَمَا فِى الْأَرْضِ وَهُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ
ترجمه
آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است، براى خدا تسبیح کنند (و خدا را به پاکى مىستایند) و اوست قدرتمند شکست ناپذیر حکیم.
در قرآن، حدود 85 بار واژه «تسبیح» به کار رفته است. در نماز نیز در حالات مختلف رکوع، سجود و قیام، موضوع تسبیح خدا به طور برجسته به چشم مى خورد.
تسبیح در لغت، به معناى شنا و حرکت تند در آب و هوا است و در اصطلاح، منزّه دانستن خداوند از عیبها و سرعت در عبادت اوست.
خداوند داراى دو نوع صفات است: ثبوتیّه و سلبیّه؛ ثبوتیّه، کمالات خدا را بیان مى کند، مثل علم و قدرت، امّا سلبیّه، خداوند را از هرگونه عجز و جهل و نیاز منزّه مى داند. تسبیح، نسبت به صفات سلبیّه است و حمد، نسبت به صفات ثبوتیّه.
در مواردى از قرآن و نماز، تسبیح و حمد الهى در کنار هم آمده اند. «یسبّح بحمده»، «سبحان ربّى الاعلى و بحمده» و این جمع میان صفات ثبوتیّه و سلبیّه است، به این معنا که گوینده، هم خداوند را از هر عیبى دور مىداند و هم به خاطر دریافت الطاف الهى، او را ستایش مى کند.
تسبیح موجودات
بعضى گفته اند مراد از تسبیح موجودات، تسبیح تکوینى است نه تشریعى، یعنى همه موجودات به زبان حال، نه زبانِ قال، خدا را تسبیح و تنزیه مى کنند، زیرا آفرینش هر موجودى، دلیل بر علم و حکمت و قدرت خداوند و منزّه بودن او از هر گونه جهل و لغو و عجز است. پس نیازى نیست که موجودات، به زبان تسبیح بگویند، بلکه وجودشان، تسبیح خداوند است.
امّا به نظر مى رسد مراد قرآن از تسبیح موجودات، تسبیح با زبان باشد، زیرا:
اگر آفرینشِ حکیمانه موجودات نشانه تسبیح باشد، ما این نشانه را مىفهمیم در حالى که در آیهاى دیگر مى فرماید: شما تسبیح موجودات را نمى فهمید. «لاتفقهون تسبیحهم»
اگر آفرینش، نشانه تسبیح بود، مثل ساختمان زیبا که مهندس و معمار خود را ستایش مى کند، پس چرا مى فرماید: «کلّ قد علم صلاته و تسبیحه» موجودات به نماز و تسبیح خود علم دارند و این امر از روى درک و شعور است نه تکوینى و ناآگاهانه.
تسبیح موجودات نسبت به خداوند دائمى است. در بعضى سوره ها به صورت فعل ماضى آمده است: «سبّح» و در بعضى فعل مضارع. «یسبّح»
پیام ها
1- موجودات آسمانها و زمین، نوعى شعور و درک دارند. «سبّح للّه»
2- اگر بعضى انسانها اهل تسبیح نیستند، ولى تمام هستى تسبیحگوى خدا هستند. «سبّح للّه...»
3- عزّت و حکمت الهى است که همه را به تسبیح جذب مى کند. «سبّح للّه... و هو العزیز الحکیم»
4- گرچه قدرت، در افراد عادى عامل از دست رفتن تعادل است، ولى خداوند هم قدرت دارد و تمام کارهایش نیز حکیمانه است. «العزیز الحکیم»
توضیحات
سیماى سوره حشر
این سوره بیست و چهار آیه دارد و در مدینه نازل شده است.
به مناسبت کلمه «حَشر» که در آیه دوم آمده، آن را «حشر» نامگذارى کرده اند. البتّه مراد از آن، حشر در قیامت نیست، بلکه اجتماع مردم براى کوچ کردن است.
آغاز و انجام این سوره درباره تسبیح همه موجودات هستى براى خداوند است و محتواى آن بیشتر درباره همکارى منافقان با یهودیان مدینه براى توطئه علیه مسلمانان است که قرآن مى فرماید: نقشه هاى آنان به جایى نمىرسد و جز خوارى و شکست، چیزى براى آنها به دنبال ندارد.
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
سَبَّحَ لِلَّهِ مَا فِى السَّمَوَ اتِ وَمَا فِى الْأَرْضِ وَهُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ
ترجمه
آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است، براى خدا تسبیح کنند (و خدا را به پاکى مىستایند) و اوست قدرتمند شکست ناپذیر حکیم.
در قرآن، حدود 85 بار واژه «تسبیح» به کار رفته است. در نماز نیز در حالات مختلف رکوع، سجود و قیام، موضوع تسبیح خدا به طور برجسته به چشم مى خورد.
تسبیح در لغت، به معناى شنا و حرکت تند در آب و هوا است و در اصطلاح، منزّه دانستن خداوند از عیبها و سرعت در عبادت اوست.
خداوند داراى دو نوع صفات است: ثبوتیّه و سلبیّه؛ ثبوتیّه، کمالات خدا را بیان مى کند، مثل علم و قدرت، امّا سلبیّه، خداوند را از هرگونه عجز و جهل و نیاز منزّه مى داند. تسبیح، نسبت به صفات سلبیّه است و حمد، نسبت به صفات ثبوتیّه.
در مواردى از قرآن و نماز، تسبیح و حمد الهى در کنار هم آمده اند. «یسبّح بحمده»، «سبحان ربّى الاعلى و بحمده» و این جمع میان صفات ثبوتیّه و سلبیّه است، به این معنا که گوینده، هم خداوند را از هر عیبى دور مىداند و هم به خاطر دریافت الطاف الهى، او را ستایش مى کند.
تسبیح موجودات
بعضى گفته اند مراد از تسبیح موجودات، تسبیح تکوینى است نه تشریعى، یعنى همه موجودات به زبان حال، نه زبانِ قال، خدا را تسبیح و تنزیه مى کنند، زیرا آفرینش هر موجودى، دلیل بر علم و حکمت و قدرت خداوند و منزّه بودن او از هر گونه جهل و لغو و عجز است. پس نیازى نیست که موجودات، به زبان تسبیح بگویند، بلکه وجودشان، تسبیح خداوند است.
امّا به نظر مى رسد مراد قرآن از تسبیح موجودات، تسبیح با زبان باشد، زیرا:
اگر آفرینشِ حکیمانه موجودات نشانه تسبیح باشد، ما این نشانه را مىفهمیم در حالى که در آیهاى دیگر مى فرماید: شما تسبیح موجودات را نمى فهمید. «لاتفقهون تسبیحهم»
اگر آفرینش، نشانه تسبیح بود، مثل ساختمان زیبا که مهندس و معمار خود را ستایش مى کند، پس چرا مى فرماید: «کلّ قد علم صلاته و تسبیحه» موجودات به نماز و تسبیح خود علم دارند و این امر از روى درک و شعور است نه تکوینى و ناآگاهانه.
تسبیح موجودات نسبت به خداوند دائمى است. در بعضى سوره ها به صورت فعل ماضى آمده است: «سبّح» و در بعضى فعل مضارع. «یسبّح»
پیام ها
1- موجودات آسمانها و زمین، نوعى شعور و درک دارند. «سبّح للّه»
2- اگر بعضى انسانها اهل تسبیح نیستند، ولى تمام هستى تسبیحگوى خدا هستند. «سبّح للّه...»
3- عزّت و حکمت الهى است که همه را به تسبیح جذب مى کند. «سبّح للّه... و هو العزیز الحکیم»
4- گرچه قدرت، در افراد عادى عامل از دست رفتن تعادل است، ولى خداوند هم قدرت دارد و تمام کارهایش نیز حکیمانه است. «العزیز الحکیم»
توضیحات
سیماى سوره حشر
این سوره بیست و چهار آیه دارد و در مدینه نازل شده است.
به مناسبت کلمه «حَشر» که در آیه دوم آمده، آن را «حشر» نامگذارى کرده اند. البتّه مراد از آن، حشر در قیامت نیست، بلکه اجتماع مردم براى کوچ کردن است.
آغاز و انجام این سوره درباره تسبیح همه موجودات هستى براى خداوند است و محتواى آن بیشتر درباره همکارى منافقان با یهودیان مدینه براى توطئه علیه مسلمانان است که قرآن مى فرماید: نقشه هاى آنان به جایى نمىرسد و جز خوارى و شکست، چیزى براى آنها به دنبال ندارد.
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان