- 2095
- 1000
- 1000
- 1000
تفسیر آیه 66 و 67 سوره مریم
سخنرانی حجت الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره مریم- آیه 66 و 67
وَیَقُولُ الإِْنْسَانُ أَءِذَا مَا مِتُّ لَسَوْفَ أُخْرَجُ حَیّاً
أَوَلَا یَذْکُرُ الْإِنسَانُ أَنَّا خَلَقْنَاهُ مِن قَبْلُ وَلَمْ یَکُ شَیْئاً
ترجمه
و انسان مى گوید: آیا آنگاه که مُردم، دوباره زنده (از قبر) خارج خواهم شد؟
آیا انسان (در زنده شدن دوباره خود شک دارد؟ و) به یاد نمىآورد که ما او را پیش از این آفریده ایم، در حالى که چیزى نبود؟
این آیه شبیه آیات 78 و 79 سوره یس است که شخصى با آوردن استخوانى پوسیده و خرد کردن آن مقابل پیامبر، با پیامبر به بحث و گفتگو پرداخت و گفت: کیست که استخوان هاى پوسیده را زنده کند؟ خداوند در پاسخ فرمود: (اى پیامبر!) بگو: همان کسى که اوّل آفرید، پس از مرگ هم زنده مى کند، و او همه چیز را مى داند. «و ضرب لنا مثلاً و نسى خلقه قال مَن یُحیى العِظام و هى رَمیم . قل یُحیها الّذى اَنشأها اوّل مَرّة و هو بکلّ خلق علیم»
از امام صادقعلیه السلام درباره «خلقناه من قبل و لم یک شیئاً» سؤال شد، حضرت فرمودند: یعنى نه در مرحله تقدیر و نه در مرحله تکوین هیچ چیز نبود. راوى حدیث دربارهى «لم یکن شیئاً مذکورا» پرسید، حضرت فرمودند: یعنى مقدّر بود، ولى نامى از آن در میان نبود. بنابراین، این دو آیه از دو مرحلهى پیش از آفرینش انسان سخن مى گوید.
در حدیث دیگرى نیز امام باقر (ع) در مورد «من قبل» فرمودند: نه در کتاب و نه در علم سخنى از او نبود.
پیام ها
1- باور نداشتن معاد، راه توجیه گناه و فرار از عبادت است. «فاعبده و اصطبر لعبادته... یقول الانسان...»
2- تعجّب از معاد وزنده شدن دوباره، مربوط به یک زمان و یک گروه خاص از انسانها نیست. «یقول الانسان»
3- معاد، جسمانى است. «اُخرج» یعنى خارج شدن جسم از زمین.
4- معاد، قهرى واجبارى است. «اُخرج» یعنى خروج قهرى وبدون اختیار.
5 - تردید در معاد با توجّه به آفرینش ابتدائى خود، شگفت آور است. «أولایذکر»
6- توجّه انسان به اینکه اوّل نبوده و بعداً خلق شده است، براى قبول معاد کافى است. «أولا یذکر الانسان...»
7- منکران معاد، براى عقیدهى خود دلیلى ندارند و تنها قیامت را بعید مىدانند، ولى قرآن با دلیل سخن مى گوید. «خلقناه من قبل»
8 - آفرینش انسان از عدم، بسیار پیچیده تر و به ظاهر مشکل تر از آفرینش مجدّد انسان پس از مرگ است. «خلقناه... و لم یک شیئا»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
وَیَقُولُ الإِْنْسَانُ أَءِذَا مَا مِتُّ لَسَوْفَ أُخْرَجُ حَیّاً
أَوَلَا یَذْکُرُ الْإِنسَانُ أَنَّا خَلَقْنَاهُ مِن قَبْلُ وَلَمْ یَکُ شَیْئاً
ترجمه
و انسان مى گوید: آیا آنگاه که مُردم، دوباره زنده (از قبر) خارج خواهم شد؟
آیا انسان (در زنده شدن دوباره خود شک دارد؟ و) به یاد نمىآورد که ما او را پیش از این آفریده ایم، در حالى که چیزى نبود؟
این آیه شبیه آیات 78 و 79 سوره یس است که شخصى با آوردن استخوانى پوسیده و خرد کردن آن مقابل پیامبر، با پیامبر به بحث و گفتگو پرداخت و گفت: کیست که استخوان هاى پوسیده را زنده کند؟ خداوند در پاسخ فرمود: (اى پیامبر!) بگو: همان کسى که اوّل آفرید، پس از مرگ هم زنده مى کند، و او همه چیز را مى داند. «و ضرب لنا مثلاً و نسى خلقه قال مَن یُحیى العِظام و هى رَمیم . قل یُحیها الّذى اَنشأها اوّل مَرّة و هو بکلّ خلق علیم»
از امام صادقعلیه السلام درباره «خلقناه من قبل و لم یک شیئاً» سؤال شد، حضرت فرمودند: یعنى نه در مرحله تقدیر و نه در مرحله تکوین هیچ چیز نبود. راوى حدیث دربارهى «لم یکن شیئاً مذکورا» پرسید، حضرت فرمودند: یعنى مقدّر بود، ولى نامى از آن در میان نبود. بنابراین، این دو آیه از دو مرحلهى پیش از آفرینش انسان سخن مى گوید.
در حدیث دیگرى نیز امام باقر (ع) در مورد «من قبل» فرمودند: نه در کتاب و نه در علم سخنى از او نبود.
پیام ها
1- باور نداشتن معاد، راه توجیه گناه و فرار از عبادت است. «فاعبده و اصطبر لعبادته... یقول الانسان...»
2- تعجّب از معاد وزنده شدن دوباره، مربوط به یک زمان و یک گروه خاص از انسانها نیست. «یقول الانسان»
3- معاد، جسمانى است. «اُخرج» یعنى خارج شدن جسم از زمین.
4- معاد، قهرى واجبارى است. «اُخرج» یعنى خروج قهرى وبدون اختیار.
5 - تردید در معاد با توجّه به آفرینش ابتدائى خود، شگفت آور است. «أولایذکر»
6- توجّه انسان به اینکه اوّل نبوده و بعداً خلق شده است، براى قبول معاد کافى است. «أولا یذکر الانسان...»
7- منکران معاد، براى عقیدهى خود دلیلى ندارند و تنها قیامت را بعید مىدانند، ولى قرآن با دلیل سخن مى گوید. «خلقناه من قبل»
8 - آفرینش انسان از عدم، بسیار پیچیده تر و به ظاهر مشکل تر از آفرینش مجدّد انسان پس از مرگ است. «خلقناه... و لم یک شیئا»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
تاکنون نظری ثبت نشده است