display result search
- 3565
- 1000
- 1000
- 1000
تفسیر آیه 93 سوره انعام
سخنرانی حجت الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره انعام- آیه 93
وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ کَذِباً أَوْ قَالَ أُوحِىَ إِلَىَّ وَلَمْ یُوحَ إِلَیْهِ شَىْءٌ وَمَن قَال سَأُنْزِلُ مِثْلَ مَا أَنزَلَ اللَّهُ وَلَوْ تَرَى إِذِ الْظَّلِمُونَ فِى غَمَرَتِ الْمَوْتِ وَالْمَلَئِکَةُ بَاسِطُواْ أَیدِیهِمْ أَخْرِجُواْ أَنفُسَکُمُ الْیَوْمَ تُجْزَوْنَ عَذَابَ الْهَوْنِ بِمَا کُنْتُمْ تَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ غَیْرَ الْحَقِّ وَکُنتُمْ عَنْ ءَایتِهِ تَسْتَکْبِرُونَ
ترجمه
و کیست ظالم تر از آنکه بر خدا دروغى بست و یا گفت: به من وحى شده، در حالى که چیزى به او وحى نشده است. و نیز آن کس که گفت: به زودى من هم مثل آنچه خدا نازل کرده نازل مى کنم. و (اى پیامبر!) اگر ببینى زمانى را که ستمگران در سکرات مرگ قرار گرفته و فرشتگان (براى قبض روح آنان) دسته اى (قدرت) خویش را گشوده و فرمان جان دادن مى دهند (و مى گویند:) امروز به خاطر نسبت هاى ناروا که به خداوند مى دادید و از آیات او سرپیچى مى کردید، به عذاب خوارکننده کیفر داده خواهید شد.
در شأن نزول این آیه چنین آمده است: شخصى به نام «عبدبن سعد» از نویسندگان وحى بود. رسول خدا او را به خاطر خیانتى طرد کرد. او هم مردم را جمع کرده و مى گفت: من نیز مى توانم آیاتى مثل قرآن بیاورم.
بعضى هم شأن نزول آیه را ادّعاى پیامبرى «مسیلمه کذّاب» دانسته اند که در اواخر عصر پیامبر پیش آمد و آیه را مدنى پنداشته اند که به امر پیامبر در اینجا گنجانده شده است.
«غَمَرات» از «غمره»، به معناى شداید لحظه مرگ است که انسان را در کام خود فرو مى برد.
برخى از مدّعیان پیامبرى عبارت بودند از: مسیلمه در یمن، أسود عنسى در یمن، طلیحه اسدى در بن ىاسد.
امام صادق (ع) فرمود: مراد از عذاب هون، مرگ در حال تشنگى است.
امام باقر (ع) کسانى را که بى جهت ادّعاى امامت کنند، از مصادیق این آیه دانسته اند.
پیام ها
1- افترا به خداوند ظلم فرهنگى است و ادّعاى رهبرى از سوى نااهلان، بزرگترین ظلم است. «و مَن أظلم ممّن افترى... أو قال اوحى الىّ»
2- دشمن حقّ، یا حقّ را پایین مى آورد، یا خود را بالا مى برد. ابتدا مى گوید: قرآن افسانه است، اگر موفّق نشد، مى گوید: من هم مى توانم مثل قرآن حرف هاى جالب بزنم. «سأنزل مثل ما أنزل اللّه» در جاى دیگر مى خوانیم: «لو نشاء لقلنا مثل هذا»
3- مدّعیان ناأهل و دروغین مناصب دینى، بدجان مى دهند. «ولو ترى اِذِالظّالمون...»
4- کیفرهاى اخروى از لحظه مرگ شروع مى شود، به کافران مى گویند: جان بده، بمیر، «أخرجوا أنفسکم» که همراه با نوعى تحقیر است.
5 - روح انسان از جسم او مجرّد و مستقلّ است. «أخرجوا أنفسکم»
6- کیفر توهین به وحى ودین، عذاب مهین و خوارکننده است. «تجزونعذابالهون»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ کَذِباً أَوْ قَالَ أُوحِىَ إِلَىَّ وَلَمْ یُوحَ إِلَیْهِ شَىْءٌ وَمَن قَال سَأُنْزِلُ مِثْلَ مَا أَنزَلَ اللَّهُ وَلَوْ تَرَى إِذِ الْظَّلِمُونَ فِى غَمَرَتِ الْمَوْتِ وَالْمَلَئِکَةُ بَاسِطُواْ أَیدِیهِمْ أَخْرِجُواْ أَنفُسَکُمُ الْیَوْمَ تُجْزَوْنَ عَذَابَ الْهَوْنِ بِمَا کُنْتُمْ تَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ غَیْرَ الْحَقِّ وَکُنتُمْ عَنْ ءَایتِهِ تَسْتَکْبِرُونَ
ترجمه
و کیست ظالم تر از آنکه بر خدا دروغى بست و یا گفت: به من وحى شده، در حالى که چیزى به او وحى نشده است. و نیز آن کس که گفت: به زودى من هم مثل آنچه خدا نازل کرده نازل مى کنم. و (اى پیامبر!) اگر ببینى زمانى را که ستمگران در سکرات مرگ قرار گرفته و فرشتگان (براى قبض روح آنان) دسته اى (قدرت) خویش را گشوده و فرمان جان دادن مى دهند (و مى گویند:) امروز به خاطر نسبت هاى ناروا که به خداوند مى دادید و از آیات او سرپیچى مى کردید، به عذاب خوارکننده کیفر داده خواهید شد.
در شأن نزول این آیه چنین آمده است: شخصى به نام «عبدبن سعد» از نویسندگان وحى بود. رسول خدا او را به خاطر خیانتى طرد کرد. او هم مردم را جمع کرده و مى گفت: من نیز مى توانم آیاتى مثل قرآن بیاورم.
بعضى هم شأن نزول آیه را ادّعاى پیامبرى «مسیلمه کذّاب» دانسته اند که در اواخر عصر پیامبر پیش آمد و آیه را مدنى پنداشته اند که به امر پیامبر در اینجا گنجانده شده است.
«غَمَرات» از «غمره»، به معناى شداید لحظه مرگ است که انسان را در کام خود فرو مى برد.
برخى از مدّعیان پیامبرى عبارت بودند از: مسیلمه در یمن، أسود عنسى در یمن، طلیحه اسدى در بن ىاسد.
امام صادق (ع) فرمود: مراد از عذاب هون، مرگ در حال تشنگى است.
امام باقر (ع) کسانى را که بى جهت ادّعاى امامت کنند، از مصادیق این آیه دانسته اند.
پیام ها
1- افترا به خداوند ظلم فرهنگى است و ادّعاى رهبرى از سوى نااهلان، بزرگترین ظلم است. «و مَن أظلم ممّن افترى... أو قال اوحى الىّ»
2- دشمن حقّ، یا حقّ را پایین مى آورد، یا خود را بالا مى برد. ابتدا مى گوید: قرآن افسانه است، اگر موفّق نشد، مى گوید: من هم مى توانم مثل قرآن حرف هاى جالب بزنم. «سأنزل مثل ما أنزل اللّه» در جاى دیگر مى خوانیم: «لو نشاء لقلنا مثل هذا»
3- مدّعیان ناأهل و دروغین مناصب دینى، بدجان مى دهند. «ولو ترى اِذِالظّالمون...»
4- کیفرهاى اخروى از لحظه مرگ شروع مى شود، به کافران مى گویند: جان بده، بمیر، «أخرجوا أنفسکم» که همراه با نوعى تحقیر است.
5 - روح انسان از جسم او مجرّد و مستقلّ است. «أخرجوا أنفسکم»
6- کیفر توهین به وحى ودین، عذاب مهین و خوارکننده است. «تجزونعذابالهون»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
تاکنون نظری ثبت نشده است