- 3800
- 1000
- 1000
- 1000
تفسیر آیه 48 و 49 سوره انعام
سخنرانی حجت الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره انعام - آیه 48 و 49
وَمَا نُرْسِلُ الْمُرْسَلِینَ إِلَّا مُبَشِّرِینَ وَمُنْذِرِینَ فَمَنْ ءَامَنَ وَ أَصْلَحَ فَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ
وَالَّذِینَ کَذَّبُواْ بَِایَتِنَا یَمَسُّهُمُ الْعَذَابُ بِمَا کَانُواْ یَفْسُقُونَ
ترجمه
و ما پیامبران را جز به عنوان بشارت دهنده و بیم دهنده نمى فرستیم، پس کسانى که ایمان آورند و (کار خود را) اصلاح کنند، پس بیمى بر آنان نیست و اندوهگین نمى شوند.
و کسانى که آیات ما را تکذیب کردند، عذاب الهى به خاطر فسق و گناهشان، دامنگیر آنان مىشود.
سؤال: با اینکه در آیات متعددى نسبت به اولیاى الهى آمده است که ترسى بر آنان نیست، «لا خوف علیهم» پس چرا از ویژگى هاى اولیاى الهى، بیم از خدا مطرح شده است، «انّا نخاف من ربّنا...»؟
پاسخ: اوّلاً گاهى بیمار، از عمل جراحى و مداوا مى ترسد، ولى پزشک به او اطمینان مى دهد که جاى نگرانى و ترس نیست. جاى نگرانى نبودن، منافاتى با دلهره خود بیمار ندارد.
ثانیاً: معناى «لاخوف علیهم» آن است که ترس بر آنان حاکم نمى شود. (حرف «عَلى» به معناى استعلا و غلبه است) نه اینکه اصلاً ترسى ندارند و «یحزنون» یعنى اندوه دائم ندارند (فعل مضارع رمز تداوم است) نه اینکه براى لحظه اى هم نگران نیستند.
پیام ها
1- محدوده کار انبیا را تنها خدا تعیین مىکند. «و ما نرسل...الاّ مبشّرین...»
2- مسئولیّت انبیا، بشارت و هشدار است، نه اجبار مردم. «الاّ مبشرین و منذرین»
3- شیوه کلّى کار انبیا، یکسان بوده است. «مبشّرین و منذرین»
4- ارشاد و تربیت، بر دو پایه بیم و امید و کیفر و پاداش استوار است. «مبشّرین و منذرین»
5 - ایمان و عمل صالح، جداى از هم نیستند و عمل منهاى ایمان هم کارساز نیست. «آمن و اصلح»
6- کارهاى مؤمن، همیشه باید در جهت اصلاح باشد. «آمن و اصلح»
7- صالح بودن کافى نیست، مصلح بودن لازم است. «أصلح»
8 - ایمان و عمل، انسان را از بیمارى هاى روحى چون ترس و اندوه بیمه مى کند. «آمن و اصلح فلاخوف علیهم ولاهم یحزنون» (بهداشت روان، در سایه ایمان و عمل صالح است)
9- دستاورد جامعه نبوى، نظامى متعادل و آرام و با امنیّت است. «فمن آمن و اصلح فلاخوف...»
10- انسان فطرتاً خواهان آرامش و امنیّت است. «فلا خوف علیهم و لا هم یحزنون»
11- مداومت بر فسق، زمینه ساز عذاب الهى است. «یمسّهم العذاب بما کانوا یفسقون»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
وَمَا نُرْسِلُ الْمُرْسَلِینَ إِلَّا مُبَشِّرِینَ وَمُنْذِرِینَ فَمَنْ ءَامَنَ وَ أَصْلَحَ فَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ
وَالَّذِینَ کَذَّبُواْ بَِایَتِنَا یَمَسُّهُمُ الْعَذَابُ بِمَا کَانُواْ یَفْسُقُونَ
ترجمه
و ما پیامبران را جز به عنوان بشارت دهنده و بیم دهنده نمى فرستیم، پس کسانى که ایمان آورند و (کار خود را) اصلاح کنند، پس بیمى بر آنان نیست و اندوهگین نمى شوند.
و کسانى که آیات ما را تکذیب کردند، عذاب الهى به خاطر فسق و گناهشان، دامنگیر آنان مىشود.
سؤال: با اینکه در آیات متعددى نسبت به اولیاى الهى آمده است که ترسى بر آنان نیست، «لا خوف علیهم» پس چرا از ویژگى هاى اولیاى الهى، بیم از خدا مطرح شده است، «انّا نخاف من ربّنا...»؟
پاسخ: اوّلاً گاهى بیمار، از عمل جراحى و مداوا مى ترسد، ولى پزشک به او اطمینان مى دهد که جاى نگرانى و ترس نیست. جاى نگرانى نبودن، منافاتى با دلهره خود بیمار ندارد.
ثانیاً: معناى «لاخوف علیهم» آن است که ترس بر آنان حاکم نمى شود. (حرف «عَلى» به معناى استعلا و غلبه است) نه اینکه اصلاً ترسى ندارند و «یحزنون» یعنى اندوه دائم ندارند (فعل مضارع رمز تداوم است) نه اینکه براى لحظه اى هم نگران نیستند.
پیام ها
1- محدوده کار انبیا را تنها خدا تعیین مىکند. «و ما نرسل...الاّ مبشّرین...»
2- مسئولیّت انبیا، بشارت و هشدار است، نه اجبار مردم. «الاّ مبشرین و منذرین»
3- شیوه کلّى کار انبیا، یکسان بوده است. «مبشّرین و منذرین»
4- ارشاد و تربیت، بر دو پایه بیم و امید و کیفر و پاداش استوار است. «مبشّرین و منذرین»
5 - ایمان و عمل صالح، جداى از هم نیستند و عمل منهاى ایمان هم کارساز نیست. «آمن و اصلح»
6- کارهاى مؤمن، همیشه باید در جهت اصلاح باشد. «آمن و اصلح»
7- صالح بودن کافى نیست، مصلح بودن لازم است. «أصلح»
8 - ایمان و عمل، انسان را از بیمارى هاى روحى چون ترس و اندوه بیمه مى کند. «آمن و اصلح فلاخوف علیهم ولاهم یحزنون» (بهداشت روان، در سایه ایمان و عمل صالح است)
9- دستاورد جامعه نبوى، نظامى متعادل و آرام و با امنیّت است. «فمن آمن و اصلح فلاخوف...»
10- انسان فطرتاً خواهان آرامش و امنیّت است. «فلا خوف علیهم و لا هم یحزنون»
11- مداومت بر فسق، زمینه ساز عذاب الهى است. «یمسّهم العذاب بما کانوا یفسقون»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
تاکنون نظری ثبت نشده است