display result search
- 16
- 1000
- 1000
- 1000
معامله با خدا در قاموس عاشوراییان منتظر،8
سخنرانی دکتر علی غلامی با موضوع "معامله با خدا در قاموس عاشوراییان منتظر"، جلسه هشتم: اثر آرامش در زندگی، سال 1402
بحث ما در شب گذشته در مورد سومین اثر گرایشی معامله با خداوند بود که تحت عنوان رجا خائفانه بهش پرداختیم. ما یک انحرافی در رجا داریم تحت عنوان غرور. آدم به یک نقطه ای می رسد نسبت به عمل خودش از جانب خداوند دیگر احساس امنیت می کند، احساس می کند با اعمالی که انجام داده دیگر مشکلی ندارد و همه چیز براش فراهم است. چرا باید خوف و رجا با هم متقارن باشد؟ آرزو به درخواست های غیرمعقول و غیر واقعی گفته می شود، همه ما باید امید داشته باشیم و هدف داشته باشیم اما آرزو به معنای چیزهای غیر معقول مطلول نیست. آدم واقعا اگر به چیزی امید داشته باشد، آن را طلب می کند، نمی شود که امید به چیزی داشته باشیم و هیچ به سمتش حرکت نکنیم. آدم اگر از یک چیزی خوف داشته باشد، ازش فرار می کند. برای چی ما باید هر دوی اینا را با هم داشته باشیم؟ یعنی در حالی که به خداوند امیدواریم، نگرانم هستیم همیشه ما باید امیدوار نگران باشیم؟ چرا؟ اولین دلیلی که ما باید همزمان با امید خوف داشته باشیم این است که انسان باید روحش متعادل باشد و هر دو را با هم داشته باشد. اگر خوف نباشد، انسان مغرور می شود، اگر رجا نباشد، مایوس می شود. امید که نداشته باشیم بعد یه مدتی یاس بر ما حاکم می شود و حتی از یاس به بدبینی می رسیم. ما هم رجا و هم خوف می خواهیم، ما باید امید داشته باشیم و بخواهیم که خداوند خودش ما رو به یک نقطه ای برساند. اگر من به خودم واگذار بشم به آنی خودمو از بین می برم. اگر ما با خداوند معامله بکنیم، اخلاص پیدا بکنیم، رجا پیدا بکنیم و تسلیم بشیم نتیجه همه این حرف ها عبارت است از آرامش حلقه ی مفقوده ی بشریت. به جهت لغوی آرامش یعنی طمأنینه، یعنی تسکین، یعنی راحتی فکر، یعنی آسودگی، نقطه مقابلش تشویش و نگرانی و اضطراب و بهم ریختگی است. ما متاسفانه نقطه مقابلش رو خوب درک می کنیم. معنای اصطلاحی آرامش این است که اگر این اتفاقات بیفته به ما می رسه حالت آسودگی به جهت روانی و ثبات به جهت روحی، از آثارش هم قابل فهمه اگر کسی به حالت آسودگی روانی و ثبات روحی برسد و آثارش در او آشکار باشد، می گوییم این آدم آرامش دارد. آرامش لزوما به معنای اینکه انسان مشکل ندارد نیست. آرامش این است که در این بهم ریختگی ها انسان بتواند قلب خودش را آرام نگه دارد. قدرتی که دین برای تحمل مصائب به انسان می دهد، هرگز از عهده اخلاق برنمی آید. زیرا شور و حرارتی که با اعتقاد به دین در انسان حاصل می شود، هرگز از عهده اخلاق برنمی آید. انسان فطرتا جویای سعادت خویش است و از فکر یک آینده شوم لرزه بر اندامش می افتد و سخت دچار دلهره و اضطراب می گردد ایمان مذهبی به حکم اینکه به انسان اعتماد و اطمینان می بخشد دلهره و نگرانی نسبت به رفتار جهان را در برابر انسان زایل می سازد و به او آرامش خاطر می دهد. ما خودمون ضعیفیم، پس باید به یک جایی تکیه بدهیم، یک موجودی هست برای تکیه دادن قدرت و علم و حکمت و محبت و همه رو با هم داره ما به این تکیه ندیم به کی تکیه بدیم؟ فطرت ما یک ویژگی هایی دارد و ما انسان ها دو بعد داریم؛ یک غریزه، دو فتنه. غریزه ما خور و خواب و غضب و شهوت است، این مشترک با حیوانات است. ما یک جز دومی به نام فطرت داریم که فقط ما داریم، این فطرت حقیقت جو و خیرخواهه دیگران است. اگر که ما دنبال پاسخ الهی بریم قوای ما معتدل می شود. ما در عالم چرا نگران می شویم؟ و جا دارد انقدر نگران شویم یا نه؟ اولین عامل نگرانی آدم ها آینده مبهم است، اولین چیزی که آدمها را می ترساند آینده است. یکی از مهم ترین عواملی که ما را از آینده می ترساند چیه؟ مرگ است. اما اگر بدانیم مرگ حمامی است که تمام کثیفی ها و چرک ها در انجا پاک می شود ما طیب و طاهر می شویم باز هم می ترسیم؟ اینکه انسان از مرگ می ترسد چون مرگ را نمیشناسد، از پیری می ترسد. اینکه ما می ترسیم از این موضوعات ناشی از جهل ما به ایناست. دومین عاملی که ما از بابت آن نگرانی می شویم، گذشته تاریک ماست. مرگ عامل حرکت است. شما اگر بدانید در یک روزی می خواهی بری و بعد بابت تمام کارهایی که اینجا کردی اونجا جواب خواهی داد ثواب خواهی برد یا عقاب خواهی شد برای لحظه لحظه الان برنامه ریزی می کنی. عامل سومی که ما رو نگران می کند، احساس خلا درونی است. چهارمین عامل نگرانی اینه که ما احساس می کنیم برای دیگران ارزشمند نیستیم و دیگران ما را تحویل نمی گیرند، توقعات ما را برآورده نمی کنند. خیلی این تو ماها شایع است. ما باید خیلی مراقب باشیم که مسائل جزئی آرامش ما را از بین نبرد.
بحث ما در شب گذشته در مورد سومین اثر گرایشی معامله با خداوند بود که تحت عنوان رجا خائفانه بهش پرداختیم. ما یک انحرافی در رجا داریم تحت عنوان غرور. آدم به یک نقطه ای می رسد نسبت به عمل خودش از جانب خداوند دیگر احساس امنیت می کند، احساس می کند با اعمالی که انجام داده دیگر مشکلی ندارد و همه چیز براش فراهم است. چرا باید خوف و رجا با هم متقارن باشد؟ آرزو به درخواست های غیرمعقول و غیر واقعی گفته می شود، همه ما باید امید داشته باشیم و هدف داشته باشیم اما آرزو به معنای چیزهای غیر معقول مطلول نیست. آدم واقعا اگر به چیزی امید داشته باشد، آن را طلب می کند، نمی شود که امید به چیزی داشته باشیم و هیچ به سمتش حرکت نکنیم. آدم اگر از یک چیزی خوف داشته باشد، ازش فرار می کند. برای چی ما باید هر دوی اینا را با هم داشته باشیم؟ یعنی در حالی که به خداوند امیدواریم، نگرانم هستیم همیشه ما باید امیدوار نگران باشیم؟ چرا؟ اولین دلیلی که ما باید همزمان با امید خوف داشته باشیم این است که انسان باید روحش متعادل باشد و هر دو را با هم داشته باشد. اگر خوف نباشد، انسان مغرور می شود، اگر رجا نباشد، مایوس می شود. امید که نداشته باشیم بعد یه مدتی یاس بر ما حاکم می شود و حتی از یاس به بدبینی می رسیم. ما هم رجا و هم خوف می خواهیم، ما باید امید داشته باشیم و بخواهیم که خداوند خودش ما رو به یک نقطه ای برساند. اگر من به خودم واگذار بشم به آنی خودمو از بین می برم. اگر ما با خداوند معامله بکنیم، اخلاص پیدا بکنیم، رجا پیدا بکنیم و تسلیم بشیم نتیجه همه این حرف ها عبارت است از آرامش حلقه ی مفقوده ی بشریت. به جهت لغوی آرامش یعنی طمأنینه، یعنی تسکین، یعنی راحتی فکر، یعنی آسودگی، نقطه مقابلش تشویش و نگرانی و اضطراب و بهم ریختگی است. ما متاسفانه نقطه مقابلش رو خوب درک می کنیم. معنای اصطلاحی آرامش این است که اگر این اتفاقات بیفته به ما می رسه حالت آسودگی به جهت روانی و ثبات به جهت روحی، از آثارش هم قابل فهمه اگر کسی به حالت آسودگی روانی و ثبات روحی برسد و آثارش در او آشکار باشد، می گوییم این آدم آرامش دارد. آرامش لزوما به معنای اینکه انسان مشکل ندارد نیست. آرامش این است که در این بهم ریختگی ها انسان بتواند قلب خودش را آرام نگه دارد. قدرتی که دین برای تحمل مصائب به انسان می دهد، هرگز از عهده اخلاق برنمی آید. زیرا شور و حرارتی که با اعتقاد به دین در انسان حاصل می شود، هرگز از عهده اخلاق برنمی آید. انسان فطرتا جویای سعادت خویش است و از فکر یک آینده شوم لرزه بر اندامش می افتد و سخت دچار دلهره و اضطراب می گردد ایمان مذهبی به حکم اینکه به انسان اعتماد و اطمینان می بخشد دلهره و نگرانی نسبت به رفتار جهان را در برابر انسان زایل می سازد و به او آرامش خاطر می دهد. ما خودمون ضعیفیم، پس باید به یک جایی تکیه بدهیم، یک موجودی هست برای تکیه دادن قدرت و علم و حکمت و محبت و همه رو با هم داره ما به این تکیه ندیم به کی تکیه بدیم؟ فطرت ما یک ویژگی هایی دارد و ما انسان ها دو بعد داریم؛ یک غریزه، دو فتنه. غریزه ما خور و خواب و غضب و شهوت است، این مشترک با حیوانات است. ما یک جز دومی به نام فطرت داریم که فقط ما داریم، این فطرت حقیقت جو و خیرخواهه دیگران است. اگر که ما دنبال پاسخ الهی بریم قوای ما معتدل می شود. ما در عالم چرا نگران می شویم؟ و جا دارد انقدر نگران شویم یا نه؟ اولین عامل نگرانی آدم ها آینده مبهم است، اولین چیزی که آدمها را می ترساند آینده است. یکی از مهم ترین عواملی که ما را از آینده می ترساند چیه؟ مرگ است. اما اگر بدانیم مرگ حمامی است که تمام کثیفی ها و چرک ها در انجا پاک می شود ما طیب و طاهر می شویم باز هم می ترسیم؟ اینکه انسان از مرگ می ترسد چون مرگ را نمیشناسد، از پیری می ترسد. اینکه ما می ترسیم از این موضوعات ناشی از جهل ما به ایناست. دومین عاملی که ما از بابت آن نگرانی می شویم، گذشته تاریک ماست. مرگ عامل حرکت است. شما اگر بدانید در یک روزی می خواهی بری و بعد بابت تمام کارهایی که اینجا کردی اونجا جواب خواهی داد ثواب خواهی برد یا عقاب خواهی شد برای لحظه لحظه الان برنامه ریزی می کنی. عامل سومی که ما رو نگران می کند، احساس خلا درونی است. چهارمین عامل نگرانی اینه که ما احساس می کنیم برای دیگران ارزشمند نیستیم و دیگران ما را تحویل نمی گیرند، توقعات ما را برآورده نمی کنند. خیلی این تو ماها شایع است. ما باید خیلی مراقب باشیم که مسائل جزئی آرامش ما را از بین نبرد.
تاکنون نظری ثبت نشده است