display result search
- 3665
- 1000
- 1000
- 1000
تفسیر آیه 167 سوره بقره
سخنرانی حجت الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره بقره - آیه 167
به فرموده روایات، در قیامت صحنه ها و مواقف متعدّدى است. در برخى از آنها مُهر سکوت بر لب ها زده مى شود و تنها با نگاه هاى پرحسرت به یکدیگر نگریسته و گریه مى کنند. در بعضى موارد، از همدیگر استمداد کرده و در صحن هاى نسبت به هم ناله و نفرین مى کنند. در این آیه مى خوانیم که پیروان کفر نیز از حمایت ها و عشق ورزى هاى خود نسبت به رهبرانشان به شدّت پشیمان مى شوند، ولى دیگر کار از کار گذشته و تنها حسرتى است که در دل دارند و با زبان مى گویند: اگر ما باردیگر برگردیم، هرگز دنباله رو آنها نخواهیم بود. کسانى که اینقدر بى وفا هستند که از ما در این روز تبرّى مى جویند، ما هم اگر به دنیا برگردیم، از آنان تبرّى خواهیم جست. آنها حسرت مى خورند، ولى مگر از حسرت، کارى ساخته است.
در آیات متعدّد، کلمه «خلود» در مورد عذاب به کار رفته است. بعضى «خلود» را مدّت طولانى معنا مى کنند، ولى از جمله «و ماهم بخارجین من النّار» در این آیه استفاده مى شود که «خلود» به معناى ابدیّت است، نه مدّت طولانى.
در روایات، نمونه هایى از حسرت گنهکاران در قیامت به چشم مى خورد که از جمله: کسانى هستند که اموال زیادى را براى وارثان خود مى گذارند و خود در زمان حیات، کار خیرى نمى کنند. آنان در آن روز مشاهده مى کنند که اگر وارث از ارث او کار خوبى انجام داده، در نامه وارث ثبت شده و اگر کار بدى کرده، شریکِ جرم وارث قرار گرفته است. نمونه دیگر اهل حسرت، آنان که عبادات بسیار دارند، ولى رهبرى و ولایت علىّ بن ابىطالب (ع) را نپذیرفته اند.
انسان، داراى اختیار است. اگر چنین نبود، پشیمانى و حسرت و تصمیم مجدّد در او راه نداشت. پشیمانى و حسرت، نشانه آن است که مى توانستیم کار دیگرى انجام دهیم. و تصمیم مجدّد، رمز آن است که انسان مى تواند با اراده و اختیار، هر راهى را که صلاح بداند، انتخاب کند.
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
به فرموده روایات، در قیامت صحنه ها و مواقف متعدّدى است. در برخى از آنها مُهر سکوت بر لب ها زده مى شود و تنها با نگاه هاى پرحسرت به یکدیگر نگریسته و گریه مى کنند. در بعضى موارد، از همدیگر استمداد کرده و در صحن هاى نسبت به هم ناله و نفرین مى کنند. در این آیه مى خوانیم که پیروان کفر نیز از حمایت ها و عشق ورزى هاى خود نسبت به رهبرانشان به شدّت پشیمان مى شوند، ولى دیگر کار از کار گذشته و تنها حسرتى است که در دل دارند و با زبان مى گویند: اگر ما باردیگر برگردیم، هرگز دنباله رو آنها نخواهیم بود. کسانى که اینقدر بى وفا هستند که از ما در این روز تبرّى مى جویند، ما هم اگر به دنیا برگردیم، از آنان تبرّى خواهیم جست. آنها حسرت مى خورند، ولى مگر از حسرت، کارى ساخته است.
در آیات متعدّد، کلمه «خلود» در مورد عذاب به کار رفته است. بعضى «خلود» را مدّت طولانى معنا مى کنند، ولى از جمله «و ماهم بخارجین من النّار» در این آیه استفاده مى شود که «خلود» به معناى ابدیّت است، نه مدّت طولانى.
در روایات، نمونه هایى از حسرت گنهکاران در قیامت به چشم مى خورد که از جمله: کسانى هستند که اموال زیادى را براى وارثان خود مى گذارند و خود در زمان حیات، کار خیرى نمى کنند. آنان در آن روز مشاهده مى کنند که اگر وارث از ارث او کار خوبى انجام داده، در نامه وارث ثبت شده و اگر کار بدى کرده، شریکِ جرم وارث قرار گرفته است. نمونه دیگر اهل حسرت، آنان که عبادات بسیار دارند، ولى رهبرى و ولایت علىّ بن ابىطالب (ع) را نپذیرفته اند.
انسان، داراى اختیار است. اگر چنین نبود، پشیمانى و حسرت و تصمیم مجدّد در او راه نداشت. پشیمانى و حسرت، نشانه آن است که مى توانستیم کار دیگرى انجام دهیم. و تصمیم مجدّد، رمز آن است که انسان مى تواند با اراده و اختیار، هر راهى را که صلاح بداند، انتخاب کند.
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
تاکنون نظری ثبت نشده است