display result search
- 3569
- 1000
- 1000
- 1000
تفسیر آیه 58 سوره مریم
سخنرانی حجت الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره مریم- آیه 58
أُوْلَئِکَ الَّذِینَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَیْهِم مِّنَ النَّبِیِّینَ مِن ذُرِّیَّةِ آدَمَ وَمِمَّنْ حَمَلْنَا مَعَ نُوحٍ وَمِن ذُرِّیَّةِ إِبْرَاهِیمَ وَ إِسْرَآءِیلَ وَمِمَّنْ هَدَیْنَا وَ اجْتَبَیْنَآ إِذَا تُتْلَى عَلَیْهِمْ آیَاتُ الرَّحْمَنِ خَرُّواْ سُجَّداً وَ بُکِیّاً
ترجمه
آنان پیامبرانى بودند که خداوند بر آنها نعمت (ویژه) ارزانى داشت؛ از نسل آدم و از (فرزندان) کسانى که با نوح (در کشتى) سوارشان کردیم و از نسل ابراهیم و اسرائیل (یعقوب) و از کسانى که هدایت نمودیم و برگزیدیم؛ هرگاه آیات خداى رحمان بر آنان خوانده مى شد سجده کنان و گریان از رو به خاک مى افتادند.
نام ده نفر از انبیا در آیات قبل ذکر شد: زکریّا، یحیى، عیسى، ابراهیم، اسحاق، یعقوب، موسى، هارون، اسماعیل و ادریس. اکنون این آیه با اشاره به آنان مى فرماید: آنها کسانى هستند که خدا به ایشان نعمت داد. این گروه، همانهایى هستند که هر روز ده بار در نماز از خدا مى خواهیم که راه آنان را برویم، نه راه گمراهان و منحرفان را. «اهدنا الصراط المستقیم. صراط الّذین انعمت علیهم»
مراد از ذریّه آدم، ادریس است و مراد از «ذّریّة مَن حمَلنا مع نوح» حضرت ابراهیم است که نوه نوح است، و منظور از «ذرّیة ابراهیم»، اسحاق و اسماعیل و یعقوب است و منظور از «ذرّیة اسرائیل»، موسى و هارون و زکریّا و یحیى و عیسى است.
در حدیث مى خوانیم: هنگام تلاوت قرآن، محزون شده و گریه کنید یا خود را به حالت گریان در آورید.
بهترین مصداق برگزیدگان الهى که سجده هاى طولانى همراه با اشک داشته اند، پیامبر اسلام و اهل بیت معصوم بوده اند. درباره همه آنان خاطراتى از سجده ها وگریه هاى فراوانشان در مناجات هاى ماه رمضان و عرفه و... وجود دارد.
پیام ها
1- هدف همهى انبیا یکى است. (خداوند پیامبران را در کنار هم قرار مى دهد و همه را با یک وصف توصیف مى کند) «اولئک الّذین انعم اللّه علیهم ...»
2- مُنعِم حقیقى، خداوند است. «انعم اللّه علیهم»
3- والدین و نیاکان، از نظر وراثت در تربیت نسل مؤثّرند. «ذرّیةآدم... ذرّیة ابراهیم»
4- گرچه همه انبیا از ذرّیه آدم هستند، ولى در نام بردن نوح و ابراهیم و اسرائیل (یعقوب)، از آنان تجلیل خاصّى شده است. «مع نوح و من ذرّیة ...»
5 - گریه در سجده آن قدر ارزشمند است که خداوند از اهل آن تجلیل کرده است. «سجّداً و بکیّا»
6- گریه وزارى به درگاه الهى، نشانه رشد، شناخت، توفیق و برگزیدگى است. «و ممنّ هدینا واجتبینا...»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
أُوْلَئِکَ الَّذِینَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَیْهِم مِّنَ النَّبِیِّینَ مِن ذُرِّیَّةِ آدَمَ وَمِمَّنْ حَمَلْنَا مَعَ نُوحٍ وَمِن ذُرِّیَّةِ إِبْرَاهِیمَ وَ إِسْرَآءِیلَ وَمِمَّنْ هَدَیْنَا وَ اجْتَبَیْنَآ إِذَا تُتْلَى عَلَیْهِمْ آیَاتُ الرَّحْمَنِ خَرُّواْ سُجَّداً وَ بُکِیّاً
ترجمه
آنان پیامبرانى بودند که خداوند بر آنها نعمت (ویژه) ارزانى داشت؛ از نسل آدم و از (فرزندان) کسانى که با نوح (در کشتى) سوارشان کردیم و از نسل ابراهیم و اسرائیل (یعقوب) و از کسانى که هدایت نمودیم و برگزیدیم؛ هرگاه آیات خداى رحمان بر آنان خوانده مى شد سجده کنان و گریان از رو به خاک مى افتادند.
نام ده نفر از انبیا در آیات قبل ذکر شد: زکریّا، یحیى، عیسى، ابراهیم، اسحاق، یعقوب، موسى، هارون، اسماعیل و ادریس. اکنون این آیه با اشاره به آنان مى فرماید: آنها کسانى هستند که خدا به ایشان نعمت داد. این گروه، همانهایى هستند که هر روز ده بار در نماز از خدا مى خواهیم که راه آنان را برویم، نه راه گمراهان و منحرفان را. «اهدنا الصراط المستقیم. صراط الّذین انعمت علیهم»
مراد از ذریّه آدم، ادریس است و مراد از «ذّریّة مَن حمَلنا مع نوح» حضرت ابراهیم است که نوه نوح است، و منظور از «ذرّیة ابراهیم»، اسحاق و اسماعیل و یعقوب است و منظور از «ذرّیة اسرائیل»، موسى و هارون و زکریّا و یحیى و عیسى است.
در حدیث مى خوانیم: هنگام تلاوت قرآن، محزون شده و گریه کنید یا خود را به حالت گریان در آورید.
بهترین مصداق برگزیدگان الهى که سجده هاى طولانى همراه با اشک داشته اند، پیامبر اسلام و اهل بیت معصوم بوده اند. درباره همه آنان خاطراتى از سجده ها وگریه هاى فراوانشان در مناجات هاى ماه رمضان و عرفه و... وجود دارد.
پیام ها
1- هدف همهى انبیا یکى است. (خداوند پیامبران را در کنار هم قرار مى دهد و همه را با یک وصف توصیف مى کند) «اولئک الّذین انعم اللّه علیهم ...»
2- مُنعِم حقیقى، خداوند است. «انعم اللّه علیهم»
3- والدین و نیاکان، از نظر وراثت در تربیت نسل مؤثّرند. «ذرّیةآدم... ذرّیة ابراهیم»
4- گرچه همه انبیا از ذرّیه آدم هستند، ولى در نام بردن نوح و ابراهیم و اسرائیل (یعقوب)، از آنان تجلیل خاصّى شده است. «مع نوح و من ذرّیة ...»
5 - گریه در سجده آن قدر ارزشمند است که خداوند از اهل آن تجلیل کرده است. «سجّداً و بکیّا»
6- گریه وزارى به درگاه الهى، نشانه رشد، شناخت، توفیق و برگزیدگى است. «و ممنّ هدینا واجتبینا...»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
تاکنون نظری ثبت نشده است