display result search
- 3485
- 1000
- 1000
- 1000
تفسیر آیه 22سوره یونس
سخنرانی حجت الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره یونس - آیه 22
هُوَ الَّذِى یُسَیِّرُکُمْ فِى الْبَرِّ وَالْبَحْرِ حَتَّى إِذَا کُنتُمْ فِى الْفُلْکِ وَ جَرَیْنَ بِهِم بِرِیحٍ طَیِّبَةٍ وَفَرِحُواْ بِهَا جَآءَتْهَا رِیحٌ عَاصِفٌ وَ جَآءَهُمُ الْمَوْجُ مِن کُلِّ مَکَانٍ وَظَنُّواْ أَنَّهُمْ أُحِیطَ بِهِمْ دَعَوُاْ اللَّهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ لَئِنْ أَنْجَیْتَنَا مِنْ هَذِهِ لَنَکُونَنَّ مِنَ الْشَّکِرِینَ
ترجمه
او کسى است که شما را در خشکى و دریا سیر مى دهد، تا آنگاه که در کشتى باشید و بادى موافق، کشتىها را به جریان در آورد و بدین وسیله خوشحال شوند، ناگهان تندبادى آید و موج از هر سو سراغشان آید و گمان برند که در محاصرهى بلا گرفتارند، (در این هنگام) خداوند را با اخلاص عقیده مىخوانند (و مىگویند:) اگر ما را از این خطر نجات دهى، قطعاً از شاکران خواهیم بود.
آلوسى و مراغى در تفاسیر خود، آوردهاند که شیعیان هنگام خطر، امامان خود را صدا مىزنند، در حالى که مشرکان در وقت خطر خدا را صدا مىکنند!! غافل از آنکه توسّل به امام معصوم شهید که به گفتهى قرآن زنده است، با توسّل به بت فرق دارد.
پیام ها
1- قوانینِ حاکم بر طبیعت، مخلوق و محکوم خداوند است. «هو الذى یسیّرکم»
2- کارهاى انسان، به خدا هم نسبت داده مى شود، چون قدرت از اوست. با آنکه سِیر، عمل انسان است، «سیروا فى الارض»، امّا مىفرماید: «هو الّذى یسیّرکم»
3- انسان هر چه هم پیشرفت کند، از گزند حوادث طبیعى درامان نیست. «جاءتها ریح عاصف»
4- مرفّهان نپندارند که پیوسته در رفاه خواهند بود. «فرحوابها، احیط بهم»
5 - حوادث طبیعى، غرور و تکبّر انسان را برطرف ساخته، او را در برابر خداوند خاضع مى سازد. «دَعَوا اللَّه»
6- هنگام خطر فطرت انسان، به یک مبدأ نجات متوجّه مى شود. «دعوا اللَّه مخلصین»
7- ایمان و اخلاص باید دائمى باشد، نه موسمى و به هنگام احساس خطر. «احیط بهم دعوا اللّه مخلصین»
8 - انسان در هنگامهى خطر قول مىدهد، ولى به رفاه که رسید غافل مىشود. «لئن انجیتنا»
9- ناسپاسى و کفران نعمتها، یکى از زمینه هاى بروز سختى و عذاب است. «لئن انجیتنا من هذه لنکوننّ من الشاکرین»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
هُوَ الَّذِى یُسَیِّرُکُمْ فِى الْبَرِّ وَالْبَحْرِ حَتَّى إِذَا کُنتُمْ فِى الْفُلْکِ وَ جَرَیْنَ بِهِم بِرِیحٍ طَیِّبَةٍ وَفَرِحُواْ بِهَا جَآءَتْهَا رِیحٌ عَاصِفٌ وَ جَآءَهُمُ الْمَوْجُ مِن کُلِّ مَکَانٍ وَظَنُّواْ أَنَّهُمْ أُحِیطَ بِهِمْ دَعَوُاْ اللَّهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ لَئِنْ أَنْجَیْتَنَا مِنْ هَذِهِ لَنَکُونَنَّ مِنَ الْشَّکِرِینَ
ترجمه
او کسى است که شما را در خشکى و دریا سیر مى دهد، تا آنگاه که در کشتى باشید و بادى موافق، کشتىها را به جریان در آورد و بدین وسیله خوشحال شوند، ناگهان تندبادى آید و موج از هر سو سراغشان آید و گمان برند که در محاصرهى بلا گرفتارند، (در این هنگام) خداوند را با اخلاص عقیده مىخوانند (و مىگویند:) اگر ما را از این خطر نجات دهى، قطعاً از شاکران خواهیم بود.
آلوسى و مراغى در تفاسیر خود، آوردهاند که شیعیان هنگام خطر، امامان خود را صدا مىزنند، در حالى که مشرکان در وقت خطر خدا را صدا مىکنند!! غافل از آنکه توسّل به امام معصوم شهید که به گفتهى قرآن زنده است، با توسّل به بت فرق دارد.
پیام ها
1- قوانینِ حاکم بر طبیعت، مخلوق و محکوم خداوند است. «هو الذى یسیّرکم»
2- کارهاى انسان، به خدا هم نسبت داده مى شود، چون قدرت از اوست. با آنکه سِیر، عمل انسان است، «سیروا فى الارض»، امّا مىفرماید: «هو الّذى یسیّرکم»
3- انسان هر چه هم پیشرفت کند، از گزند حوادث طبیعى درامان نیست. «جاءتها ریح عاصف»
4- مرفّهان نپندارند که پیوسته در رفاه خواهند بود. «فرحوابها، احیط بهم»
5 - حوادث طبیعى، غرور و تکبّر انسان را برطرف ساخته، او را در برابر خداوند خاضع مى سازد. «دَعَوا اللَّه»
6- هنگام خطر فطرت انسان، به یک مبدأ نجات متوجّه مى شود. «دعوا اللَّه مخلصین»
7- ایمان و اخلاص باید دائمى باشد، نه موسمى و به هنگام احساس خطر. «احیط بهم دعوا اللّه مخلصین»
8 - انسان در هنگامهى خطر قول مىدهد، ولى به رفاه که رسید غافل مىشود. «لئن انجیتنا»
9- ناسپاسى و کفران نعمتها، یکى از زمینه هاى بروز سختى و عذاب است. «لئن انجیتنا من هذه لنکوننّ من الشاکرین»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
تاکنون نظری ثبت نشده است